Opinia na temat książki Dziewczyna z Neapolu

Zastanawiałam się dlaczego najnowsza książka Lucindy tak mocno różni się od poprzednich. Sprawdziłam daty, i okazuje się, że jest to jej pierwsza wydana powieść, ale u nas opublikowana dopiero teraz. Zapytacie dlaczego się różni?

Książka opowiada historię dziewczynki z Neapolu, która dzięki swojemu ogromnemu talentowi, niespotykanemu głosowi, mogła występować w mediolańskiej La Scali. Jest to historia jej drogi do sławy, bogactwa, namiętności do mężczyzny, miłości do opery, ale też smutny zapis poświęcenia, toksycznego uczucia i rodzinnego dramatu. Bohaterkę poznajemy na przestrzeni lat, towarzyszymy jej w drodze do popularności, obserwujemy jej przemianę i to jak mocny wpływ miał na nią nieodpowiedni mężczyzna. Czasami nie rozumiałam zachowania Rosanny, wydawało mi się dziwne, a momentami nawet mnie denerwowało. Dziewczyna była ślepa na otaczające ją fakty, chociaż wydawało się, że kieruje się rozumem, to za dużo razy do głosu dochodziło serce.

Powieść toczy się jednostajnym rytmem, nie mamy tutaj dwutorowej akcji jak w późniejszych dziełach autorki, jest to po prostu romans osadzony w latach 70. we Włoszech. Niby nic odkrywczego, ale nawet jeśli sam pomysł na fabułę szwankował (albo odbiegał od dużych oczekiwań) to wykonanie nadrabiało. Stył autorki jest lekki, a zarazem trochę poetycki, powieść czyta się bardzo dobrze, chociaż nie ma tu spektakularynych wydarzeń. Nie jest to może najlepsza powieść spod pióra Lucindy, jednak ma w sobie klimat i potrafi przyciągnąć uwagę.