Dziewczęta z Nowolipek

Jestem zaskoczona moim pozytywnym odbiorem powieści P. Gojawiczyńskiej „Dziewczęta z Nowolipek”. Bo, pamiętam, że w moich szczenięcych latach i Mama, i polonistka, i pani w bibliotece – zwykle zachęcające do czytania, tym razem raczej odwodziły mnie od sięgnięcia po tę pozycję. Że niby taka byle jaka… Wysłuchałam audiobooka czytanego przez Beatę Rakowską, której nie zaliczę do moich ulubionych lektorów. A jednak podobało mi się. I myślę, że duża w tym zasługa zastosowania przez autorkę mowy pozornie zależnej, która podnosi wartość opowieści przekazanej podczas słuchania. Ale to nie jedyny walor tej powieści.

Autorka snuje opowieść o marzeniach, wysiłkach podjętych w celu przybliżenia się do ich realizacji i konfrontacji z rzeczywistością. I o tym, że każdy krok w stronę marzeń skutkuje pozostawieniem kogoś, czegoś w tyle. Że ten krok, chociaż kosztuje tyle wysiłku i trudu sprawia, że już się nie jest tam, ale jeszcze nie jest się tu. I jeśli się jest biednym, to raczej: nie będzie. Bo to również opowieść o biedzie, która, niestety, zwykle nie uszlachetnia, a która tutaj odgrywała jedną z głównych ról. Swoją rolę odegrała też tutaj Historia: strajk szkolny 1905 r., rewolucja 1905-1907 r., bieżeństwo, I wojna światowa…

Pola Gojawiczyńska urodziła się w 1896 r. w Warszawie. Powieść została wydana w 1935 r. Akcja książki toczy się w pierwszym i drugim dziesięcioleciu XX w., w okolicach biednej warszawskiej ulicy Nowolipki. Autorka opisuje więc to, co zna, co pam...

Piękna książka, o nie zawsze słodkim dzieciństwie, nie spełniających się marzeniach, brutalności realnego życia, dorastaniu i przyjaźni ponad wszystko.

z jakiego powodu? :/