Uczyła się w szkole powszechnej, jednak w 1905 r. po strajku szkolnym została wydalona, później naukę pobierała na kompletach, na pensji, wreszcie rozpoczęła kursy dla wychowawczyń w ochronce (przedszkolu), nie zdobyła żadnego zawodu. W okresie młodzieńczym dorabiała jako przedszkolanka i bibliotekarka np. w 1915 roku uczyła w szkole powszechnej w Dworku Grochowskim – w tym czasie powstawały pierwsze amatorskie utwory.
Od 1932 roku współpracowała z Gazetą Polską. W czasie okupacji więziona była na Pawiaku. Dwukrotnie, 1935 i 1949, otrzymała nagrodę literacką miasta Warszawy. Twórczość Gojawiczyńskiej należy do czołowych osiągnięć humanitarnego, społeczno-obyczajowego nurtu w polskiej prozie międzywojennej; wykazuje dobrą znajomość środowisk robotniczych i drobnomieszczańskich, wnikliwość charakterystyki psychologicznej, umiejętności realistycznego, a zarazem nacechowanego dyskretnym liryzmem odtwarzania atmosfery codziennego życia.
Jej najbardziej znane utwory to Dziewczęta z Nowolipek i Rajska jabłoń. Pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim. Jednej z ulic Żoliborza nadano imię Poli Gojawiczyńskiej. Na domu przy Brzozowej 6/8, gdzie mieszkała, znajduje się pamiątkowa tablica.