Dziennik 1954

Dziennik nieprawdopodobnego erudyty, niepokornego wobec Władzy, więc niedrukowanego i klepiącego biedę. Z zamiłowaniem do dobrych, modnych ubrań i luksusowego życia, kobiet, lecz niemogącego sobie na luksus pozwolić. Zazdroszczącego pieniędzy tym, którzy się władzy sprzedali i jednocześnie krytykującego ich. Nie pisze nic o tym, ze sam w czasie okupacji w Wilnie pisał felietony propagandowe w „Prawdzie komsomolskiej” i był redaktorem naczelnym „Prawdy pionierskiej”. (Wikipedia). Widocznie odmieniło mu się podczas pobytu w radzieckim więzieniu. W „Dziennikach” Tyrmand kreuje siebie tak, jak mu wygodniej. Nie przyznaje się do swojego pochodzenia (wywodzi swoje nazwisko od skandynawskich przodków), do współpracy z komunistami, natomiast chętnie potępia innych, znanych dziennikarzy i aktorów. Jego życie uczuciowe budzi we mnie niesmak. Pisze, jak namawia znajome kobiety, aby nie opuszczały mężów a sam romansuje z mężatkami. Jako 34- letni dojrzały mężczyzna, korepetytor uwodzi swoją 16- letnią uczennicę. Deprawuje ją i jednocześnie wychowuje i krytykuje. Gości w domu jej rodziców, jak rozumiem nie mających pojęcia o ich relacji. Myślę, że bierze też od nich pieniądze, ale o tym już przezornie nie wspomina. Nie jestem konserwatywna, ale nie znoszę obłudy.
Tyrmand jawi się po lekturze „Dzienników” jako wnikliwy obserwator ponurej polskiej rzeczywistości lat 50- tych, złośliwy, inteligentny, czasami dowcipny, ale też narcystyczny kabotyn. Opisy życia pisarza są zbyt monotonne i ...

Samiec alfa na bocznym torze błyskotliwie i złośliwie portretuje powojenną Warszawę.

Leopold Tyrmand, to jeden z najbardziej znanych pisarzy powojennej Polski.Skazany na zapomnienie, z powodu swoich poglądów, z którymi się nie krył.
Autor, przede wszystkim, osławionej książki, o której niemal wszyscy słyszeli.Chodzi oczywiście o "Złego".Jego opowiadania, czy też powieści, zawsze miały szeroką rzeszę wielbicieli, niezależnie od tego, co na temat jego twórczości miała do powiedzenia komunistyczna cenzura.

"Dziennik 1954", to osobiste zapiski autora, które, niespodziewanie dla samego zainteresowanego wydano drukiem.Zawarte tu są jego uwagi, nie tylko o osobistym życiu, spotkaniach, rodzinie, przyjaciołach, ale również obszerne przedstawienie ówczesnej rzeczywistości, z całym jej zakłamaniem i wszechobecną propagandą.To osobiste zapiski człowieka, który nie godził się na to co działo się w jego ojczyźnie i walczył z tym najlepiej jak zdołał.
A czyż, pióro, nie jest potężniejsze od miecza?

Tyrmand żył w ciekawych czasach. I barwnie je opisuje. Miłośnik jazzu, przedwojennej Warszawy musiał dostosować się do zupełnie innych realiów życia. Jak to zrobił, dowiemy się z lektury.

Doskonałe!