Dwadzieścia siedem snów

Ależ to dziwna i niejednoznaczna książka, jakże inna od ostatnio przeczytanych. Magiczna, baśniowa, senna. Tu rzeczywistość przeplata się ze snami, tu pełno jest magii i dziwnych wydarzeń. Jak wsiąkniesz w tę magię to ciężko się będzie z niej wydobyć. Ale trzeba najpierw wsiąknąć, a to nie każdemu się uda, nie każdy to poczuje, nie każdy to polubi, niektórzy poczują się znużeni, a nawet znudzeni. Mnie zaczarowało i jeszcze trzyma.

"Dwadzieścia siedem snów" Marty Alicji Trzeciak z przyjemnością zaliczę do powieści, które zwykłam określać mianem "inne niż wszystkie". Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę nietuzinkową historię, w której jawa miesza się ze snem, a to co realne nabiera metafizycznego wymiaru.

Pewna pisarka przyjeżdża do "zabitej dechami", jak dziś byśmy to określili, wsi aby tam pracować nad swoją nową książką. Już samo miejsce wydarzeń o nazwie To Nowe brzmi dość tajemniczo. Położone w otoczeniu lasów, łąk i pobliskiego wzgórza sąsiaduje z oddaloną wsią To Stare. Dom, w którym zatrzymuje się bohaterka ma swoje duchy i tajemnice. Mieszkające tu trzy kobiety - Szara, jej matka określana jako Stara i wnuczka Laura mają swoją historię. Jest jeszcze Milena - samotniczka mieszkająca na pobliskim wzgórzu, która również, a może nawet najbardziej, pragnie zrzucić z siebie brzemię przeszłości. Te wszystkie opowieści dosłownie same proszą się, aby przelać je na papier. I w ten sposób każda z kobiet "rozwija tę opowieść ze swojej szpulki, a ja (pisarka) przejmowałam ją jak nić i nawijałam na moje czerwone pióro. Potem oddzielałam zasadniczą nić, dodawałam coś swojego, niepowtarzalnego i rozwijałam ją na nowo." Każda z tych historii przekazywana jest w formie rozbudowanego, alegorycznego, chwilami absurdalnego snu, który śni główna bohaterka. Dzięki temu jej książka pisze się właściwie sama.

Czy uda jej się zmienić przeznaczenie?...

Autorka stworzyła tzw. powieść oniryczną, w...