Drogie życie

To moja pierwsze spotkanie z twórczościa Alice Munro, zdecydowanie ostatnie.
„Drogie życie” mnie zawiodło być może sięgając po opowiadania noblistki oczekiwałam czegos wiecej.
Męczyłam się dokładnie tyle dni ile jest opowiadań jedno na dzień i tylko tyle.
Uwielbiam czytać książki , zazwyczaj sprawiają mi to przyjemność, ale z tą to był koszmar.

Alice Munro to pisarka, która zauroczyła mnie zbiorem opowiadań ,,Dziewczęta i kobiety". Z tym większą więc przyjemnością sięgnęłam po ,,Drogie życie". W prawdzie wiedziałam czego mogę się spodziewać gdy tylko otworzę książkę ale i tak byłam zaskoczona i z każdą kolejną stroną coraz bardziej wchłonięta przez kolejne migawki. Zbiór składa się z kilkunastu opowiadań, które, w przeciwieństwie do ,,Dziewcząt i kobiet" nie posiadają wspólnego bohatera. Każde z nich to oddzielna historia, oddzielne wspomnienie. Łączy je powracający motyw związków międzyludzkich - relacji między kochankami, rodzeństwem, małżeństwami czy rodzicami i dziećmi. Czasem są one bardzo bolesne, wstydliwe, uparcie skrywane, wynikają ze strachu czy źle pojętej dumy. Mogą być pozornie błahe ale równocześnie tkwić niczym zadra za skórą. Każde opowiadanie wysuwa na pierwszy plan jedno zdarzenie. Rozkłada je na czynniki pierwsze i doszukuje się przyczyny, która pozwala zrozumieć konsekwencje. Czytałam ten tomik długo, dawkując sobie opowiadania. Próbowałam najgłębiej jak to możliwe wgryźć się w ich treść. Próbowałam uchwycić ich ponadczasowość i niezwykły urok. Bo go posiadają. Alice Munro to niezwykły czarodziej słowa, nadający prozaicznym, banalnym czynnościom i zdarzeniom głębszy wydźwięk oraz okrywający tkwiący w nich uniwersalizm. Polecam.

nie do końca zachwyciły mnie te opowiadania.