Dziewczęta i kobiety

Pierwsze starcie z noblistką i mam kilka obaw, co do jej twórczości. Ogólnie mam awersję do ,,kobiecej'' literatury. Zbyt często pisarki korzystają z dziwnej maniery upiększającej, jakby chodziły do stylistki dwa razy w tygodniu. Ma w sobie coś nieznośnego - próbę poetyzowania rzeczywistości, ukazania dnia codziennego, jakby to był rytuał religijny, ale na wskroś przepełniony dekadenckim spojrzeniem. Sama narracja jest leniwa i usypiająca: musiałem dawkować, bo zasnąłbym, jak wujek po kilku głębszych na weselu. Najbardziej wkurzająca jest przezroczystość tej opowieści - snuje się po rozdziałach, nie zaznaczając, co jest ważne, a co ledwie rutyną codzienności, przez co opowieść gubi naturalny rytm i zarzuca rozdziałami, w których nic się nie dzieje! Dosłownie nic, bo Munro potrafi rozdział poświęcić zakupom. Serio? Zakupy w powieściach? Nie ma chyba nic bardziej niepotrzebnego w literaturze niż lista składników na obiad! Trochę kojarzy mi się z inną feministyczną narracją, z Margaret Atwood, wiecie, tej od ,,Opowieści Podręcznej''. Obie już mi podpadły - grubo, co? Obie, jakby na siłę, próbują kreować piękne literki w zdania. To prawda, czuć że mamy do czynienia z kimś, kto potrafi operować piórem, ale to nie znaczy, że musisz poświęcać rozdziały mało zajmującym zajęciom! Co to ma być - telenowela czy powieść z wielkiego zdarzenia?

Tak czy owak - po licznych mankamentach dostrzegam umiejętne wykorzystanie prowincjonalnej Kanady, aby pisać o rzeczach prozaicznych,...

 „ Co z tego, że czyta się Platona , kiedy brud w klozecie ? ”

Kolejne moje podejście do twórczości noblistki i kolejne ledwie przeciętne . Nie wiem co jest w twórczości tej pani że tak mi nie odpowiada , że tak nie potrafi mnie zainteresować , porwać i oczarować . Wciąż się nad tym zastanawiam i nic klarownego mi się nie wykluwa . Ale wydaje mi się że chodzi o jednostajność , a co za tym idzie o nudę . Książki Munro są jak ten brud w klozecie , co z tego że noblistka skoro u niej tylko brud . Właśnie z tym nie umiem się zgodzić . Po lekturze opowiadań tej pani mam wrażenie że zaraz wpadnę w depresję , a na pewno psują mi one humor . Ktoś może powiedzieć że to takie życiowe , że to życie jest '' brudne '', a ja uważam że wcale nie prawda . Wszystko ma zawsze dwie strony . Świat i życie też , tę lepszą jaśniejszą i dobrą i tą złą , brudną i ciemną , a Pani Munro '' widzi '' tylko tę ciemną . W sumie jedyne moje odczucia po przeczytaniu '' Dziewczęta i kobiety '' to lekkie zniesmaczenie i coś na kształt żalu nad biedną Del że widzi świat tylko w szarych barwach . W tej książce nawet dowcipy i żarty robione innym są złośliwe , puste i wcale nie śmieszne . Niestety przy tej książce zwyczajnie ziewałam z nudów . A nawet jak w przypadku nielicznych opowiadań , po przydługim nudnym wstępie coś w końcu zaczynało mnie interesować , opowiadanie zostawało szybko zakończone . Reasumując , mam na półkach swojej biblioteczki jeszcze chyba ze trzy pozycje pani Munro , wiec moż...