Opinia na temat książki Dobra koleżanka

Do grona moich ulubionych autorek bez wątpienia mogę zaliczyć Freidę McFadden. Jedne jej książki podobają mi się bardzo, inne mniej, ale nie zmienia to faktu, że bawię się przy nich wybornie. Nazwisko autorki na okładce to dla mnie gwarancja dobrej rozrywki.

Charakterystycznym elementem jej książek są niesamowite i totalnie nie spodziewane plot twisty! Zdecydowanie umie to robić i robi to dobrze. Potrafi dzięki temu uratować nieco mniej interesującą fabułę i skierować ją na dobre tory. Podobnie było w przypadku ,,Dobrej koleżanki”.

Początek wydawał mi się trochę przegadany, a wiele sytuacji przytaczanych przez autorkę było do siebie bardzo podobnych. Powodowało to dość marnie budowane napięcie. Na szczęście im bliżej punktu kulminacyjnego, tym zaczęło się robić ciekawiej. Oczywiście doprowadziło to do zwrotu akcji o sto osiemdziesiąt stopni, przy którym na twarz wypłynął mi grymas zaskoczenia!

Druga część książki podobała mi się znacznie bardziej. Była już bardziej dopracowana i mocniej angażująca. Nie było przestojów, a akcja nabrała tempa. Tutaj już czułam się zaangażowana w lekturę, więc podobnie jak przy poprzednich książkach autorki, pochłonęłam ją w momencie.

Natomiast tym, co do mnie nie przemówiło, było przestawienie jednej z głównych bohaterek, czyli Dawn. Jej kreacja w książce sugerowała mi bardzo mocno cechy osoby w spektrum autyzmu. Byłby to bardzo ciekawy wątek, gdyby autorka z niego skorzystała, a niestety sprowadziła odstępstwa od normy w przypadku zachowania Dawn, do bycia ,,dziwną”. Na pewno gdyby zaznaczyła jej przypadłość działałoby to tylko na korzyść książki, a tak czułam się nieco przytłoczona tym podejściem.

Tym, czego bardzo się obawiałam, było zakończenie. Nie od dziś wiemy, że Freida lubi nieco odlecieć w zakończeniu. Tym razem, jej podejście do finału tej historii idealnie wpasowało się w mój gust. Pozostawione z pewnym niedopowiedzeniem, nieszablonowe i nieoczywiste! Pozytywne zaskoczenie w stosunku do poprzedniej książki.