Do zobaczenia w zaświatach

"No proszę, pomyślał Édouard, dasz lekarzowi wojskowemu człowieka z facjatą kompletnie zdemolowaną przez innych wojskowych, a stworzy ci cud-potworka"

Ponieważ lubię kryminały Pierra Lemaitre, pomyślałam sobie, że sprawdzę, czy w nie kryminałach, też jest taki świetny. I oto pierwsza niekryminalna książka tego autora za mną. Właściwie, to ona jest nawet bardzo kryminalna. Prawdziwy kryminał na wielką międzynarodową skalę, z ilością zwłok, przekraczającą każdy inny znany mi kryminał...

Poznajemy oto historię dwóch weteranów wojennych, Édouarda Pericourta i Alberta Maillard, którzy przeżyli ostatni wojenny atak na wzgórze 113. Potem już miały być tylko zaszczyty, medale i cała ta "chwała" należąca się bohaterom wojennym.

Niestety, jak się okazało na "miały być" się skończyło. Autor bezbłędnie odmalowuje życie weteranów, od samego momentu demobilizacji, kiedy to "wieki" oczekują na pociągi, które mają ich transportować, chociażby do szpitala. I nieważne jest czy masz tylko lekkie draśnięcia, czy wyrwane pół twarzy. Jest to powieść wojenna, a właściwie antywojenna, jednak jakby nie to jest w niej najważniejsze (w moim subiektywnym odczuciu).

Cała ta książka jest podszyta ironią i humorem, jednak jest to bardzo czarny humor, czarniejszy nawet niż samo dno piekieł. Lemaitre drwi sobie z wojennych "bohaterów" i z samej wojny jako takiej, pisząc np.

„Z uwagi na "klientelę” dyrekcja wolałaby weterana z większą liczbą medali, ale cóż,...

FRANCUZ POLAK DWA BRATANKI

Długo broniłam się przed tą powieścią Lemaitre’a, chociaż przeczytałam wszystkie inne jego książki. Chyba intuicja, no bo cóż?

Powieść otrzymała nagrodę Goncourtów, najważniejsze wyróżnienie literackie we Francji i to chyba wzbudziło moje obawy. Kiedy pisarz doskonale odnajdujący się w literaturze popularnej próbuje czegoś więcej, efekty mogą być różne.

Chyba wiem, co w tej książce zachwyciło jurorów, bo mocna wymowa antywojenna, to trochę za mało: krytyczny stosunek autora do świętości narodowych, pokazanie Francuzów (to nic, że historycznych, bo akcja dzieje się tuż po I Wojnie Światowej) jako zachłannych dupków, którzy albo bezczelnie wkręcają innych, albo sami są na tyle głupi, że dają się wkręcić. Gdyby tylko zamienić Francuzów na Polaków, nagrodę Nike miałby autor zapewnioną.

Czytelnik, który jednak dobrze wie, że takie jest po prostu życie (nieważne, czy we Francji czy w Polsce), i który ma gdzieś aktualne trendy społeczne i poprawność polityczną dostosowaną do kręgów powiązanych z… (tu każdy uzupełnia według własnych potrzeb), nie widzi w tym żadnych rewelacji. Widzi natomiast brak suspensu, brak bohaterów, z którymi można by odnaleźć cokolwiek wspólnego, wlokącą się niemiłosiernie akcję i zakończenie, które nie przynosi żadnej satysfakcji. Czytelnik bowiem instynktownie przeczuwa, że przy tak prowadzonej intrydze, prawdopodobne może być tylko jedno rozwiązanie. I ...

CYKL: "DZIECI KATASTROFY" (TOM 1)

Historia dwóch żołnierzy Alberta i Edouarda. Obaj mężczyźni ucierpieli podczas wojny. Po jej zakończeniu próbują zmierzyć się z demonami przeszłości. Albert jest rozchwianym emocjonalnie młodym mężczyzną. Odczuwa lęki, nie potrafi na nowo odnaleźć się w świecie. Z kolei Edouard jest wrakiem człowieka zarówno na polu fizycznym jak i psychicznym. Jedynym jego zajęciem jest kontemplowanie świata przez okno mieszkania i powolna egzystencja "od jednej dawki morfiny do kolejnej" . Oprócz nich mamy też ojca i siostrę Edouard'a, wyjątkowo cynicznego porucznika Pradelle'a i szereg postaci drugo- i trzecioplanowych.

"Do zobaczenia w zaświatach" to trzecia z kolei powieść Lemaitre'a z jaką przyszło mi się zmierzyć. Przyznam, że początkowo miałam obawy co do tej książki. Do tej pory znałam autora z thrillerów, powieści kryminalnych z lekką nutką sensacji. Tutaj mamy zupełnie inną tematykę. Sądziłam, że książka może nie przypaść mi do gustu. Jednak okazało się, że moje obawy były bezpodstawne. Lemaitre ma styl pisania, który fascynuje. W książce nakreślił dopracowane w każdym szczególe portrety psychologiczne postaci. Dzięki tym opisom zachowań ludzkich, ich myśli oraz przeżyć (także jeśli chodzi o te silne pod względem emocjonalnym) czytelnik ma czasami wrażenie jakby patrzył oczami bohatera i czuł to, co on odczuwa. Tak samo było w "Ślubnej sukni" i "Alex", i tak samo jest w przypadku te...