Do trzech chłopów sztuka

Uwielbiam twórczość Marty Obuch. Książka ta to świetna komedia kryminalna, z kilkoma wątkami miłosnymi. Szybko się czyta, odpręża, wywołuje uśmiech na twarzy i poprawia nastrój. Polecam na gorsze dni i nie tylko😉

Zabawna, lekka komedia kryminalna. Napisana przyjemnym i prostym językiem, przez co bardzo szybko się ją czytało. Kilka żartów do mnie nie trafiło, ale sama fabuła była wciągająca. Bohaterowie byli ciekawi, mający swoje indywidualne zachowania. Mam tylko wrażenie, że wątki romantyczne w tej książce rozwijały się nierealnie szybko.

Czekałam, czekałam i wreszcie się doczekałam na nową powieść Marty Obuch.

Główna bohaterka Matylda odkrywa zdradę męża... ehm... drugiego męża i postanawia odmienić swe życie. Teraz będzie się łajdaczyć! Nie wie jeszcze jak tego dokona, ale chce wreszcie korzystać z życia na całego, a nie tylko być miłą żoną spełniającą zachcianki swego mężczyzny. Jeszcze tylko jedna rzecz... Zemsta! Matylda chce dać popalić zdrajcy. W między czasie spotyka kolega ze szkolnej ławy - Tymoteusz Piątka, zwanego Tytką. Teraz Tytą, bo co nieco urósł i jest przystojnym brodatym taksówkarzem. Co połączy tych dwoje? Trup! I dużo zabawnych zbiegów okoliczności.

Potrzebujecie dobrej książki? To sięgnijcie po ta pozycję. Mamy tu małą zagadkę kryminalną, zakręcone zbiegi okoliczności, dużo humoru i... jeszcze więcej humoru. Spędzicie miły i relaksujący wieczór z książką. Aha, i poznacie nowe zastosowanie waty szklanej.

Książki Marty Obuch, przeczytane przeze mnie do tej pory (1. „Metoda na wnuczkę”, 2. „Mąż przez zasiedzenie”, 3. „Wiedźma duszona w winie”) zdecydowanie przypadły mi do gustu. „Do trzech chłopów sztuka” jest moim czwartym spotkaniem z tą autorką. I niestety, niezbyt udanym. A szkoda! Bo do tej pory mój entuzjazm do twórczości Marty Obuch rósł z każdą przeczytaną książką. Przy „Do trzech chłopów sztuka” sczezł nieco 😉

W poprzednich książkach wszystko co dotyczyło relacji damsko-męskich było interesująco niedopowiedziane. W „Do trzech chłopów sztuka” autorka wywala „członki na ławę”, serwuje wszystko w sposób dosadny i średnio zabawny (moja subiektywna opinia).

Nie do końca rozumiem również porównywania na siłę książek Marty Obuch do twórczości Joanny Chmielewskiej. Z mojego punktu widzenia jest to jedynie zabieg marketingowy.

Wniosek: była tylko jedna Joanna Chmielewska i jest tylko jedna Marta Obuch. I niech tak zostanie 😉