Opinia na temat książki Długa Noc

Wybitna kronika dziejów Gruzji. Wybitna, oznacza wybitna. Niezmiernie żałuję, że nie znam innych książek Abaszydze (wydaje się, że nie zostały one przełożone na język polski i wydane, obym się myliła...). Jest to kontynuacja dzieła kronikarskiego (pierwszy tom: Syn Królowej Tamar). I tu już, niestety, jest krwawo i smutno. W tej części kroniki dochodzi do najazdu mongolskiego.
Wybitności tej kronice dodaje fakt, że krew i pożoga dotyczy nie tylko ludzi. A nawet, rzekłabym, głównie nie ludzi. Główną ofiarą jest tu kultura i sztuka Gruzji.
Zabrzmiało to bestialsko, jakby ludzie nie byli największą wartością. Ale Horacy jednak pisał "Nie wszystek umrę..." - co w przełożeniu na powieść Abaszydze, można by ująć tak "jeśli przetrwa poezja i sztuka, to Gruzini przetrwają..." A najazd mongolski niszczył wszystko. Wszystko. Na dodatek - bezmyślnie. W powieści wyraźnie widać, że Mongołowie "nie wiedzieli co czynią", po prostu niszczyli, jak pierwotne istnienia. Obce, nieznane, to zniszczmy...

Wyśmienity obraz Gruzji i Gruzinów z czasów królowej Rusudan i najazdu koczowników mongolskich oraz Chorezmijczyków. Powieść o tyle wyśmienita, że nieskupiona na pożodze (choć trudno jej uniknąć), a raczej na konającej, pod kopytami mongolskich koni, kulturze materialnej. Niematerialna zaś ginie wraz z Gruzinami bestialsko mordowanymi przez najeźdźców.
Smutna to powieść. Ale też i czasy, o których pisze Abaszydze, są smutne.

PS. I dokładnie to samo pytanie się nasuwa, co w przypadku pierwszej części. Tu nawet nasuwa się bardziej - czemu TAKICH książek się nie wznawia?? Za to półki księgarni zalewane są jednorazowymi lekturkami, z których niewiele wynika? Długa noc jest książką przez duże K.