Demon i panna Prym

Eh, coż ja zrobiłam sięgając po tę książkę?
Po co mi to było?
Ilekroć ją otwierałam po 3 stronach odkładałam.
To nie chodzi o to, że była nudna, bo nie była. Coelho pisze w miarę prostym językiem, który dociera do przeciętnego odbiorcy.
Pisze też ciekawie, niezaprzeczalnie ale do mnie to zwyczajnie nie dociera.
Przekaz jego książek ma z gruntu uświadomić czytelnika nad tym czy człowiek rodzi się zły i przez całe swoje życie to zło w nim dojrzewa czy może przychodzi na świat czysty jak łza a poprzez ziemską egzystencję i źle podejmowane decyzje, nieodpowiednie towarzystwo i szereg błędów to zło wkrada się w jego duszę. Czy ma jakikolwiek wpływ na to co się wydarzy?

Twórczość Coelha zaciekawiła mnie kiedy w 2003 roku wyszło "11 minut".
Po przeczytanej notce postanowiłam, że muszę poczytać coś więcej.
"Demon i panna Prym" było moim pierwszym i jednocześnie ostatnim spotkaniem z tym wszak bardzo dobrym brazylijskim pisarzem.
To nie dla mnie, polecam komuś kto lubi zgłębiać refleksje na temat ludzkich zachowań, emocji i przemyśleń.

Lubię coelhowską lekkość pióra, lubię nawiązania do innych twórców i dzieł, lubię prowadzenie czytelnika ku refleksji nad tym, co ważne, ale bez wyżymania żołądka czy grzania zwojów mózgowych. Lubię czytać Coelho w podróży, podczas leniwych wakacji… Z częstotliwością: jeden Coelho na kilka lat. Nie częściej.

„Demon i panna Prym” to opowieść o walce Dobra i Zła, toczącej się na tle życia mieszkańców małej pirenejskiej wioski, których spokój zakłóciło pojawienie się tajemniczego nieznajomego. Zostają oni postawieni przed wyborem, który wymaga od nich otrząśnięcia się z letargu, który towarzyszył im przez ostatnie lata i podjęcia działań po jednoznacznym opowiedzeniu się po jednej ze stron: Dobra albo Zła.
Książkę czytałam z przyjemnością, próbując domyślić się, co ostatecznie zwycięży. Jednak zakończenie rozczarowało mnie. Bardzo. Brak mi w nim konsekwencji, nijak się ma do prowadzonych wcześniej rozważań.

Za każdym razem, kiedy czytam jego książki, muszę głęboko pomyśleć. Książka daje mi o tyle dużo, iż nie jestem szczególnie wierząca, a dzięki książką Coelha mogę pomyśleć na jakim etapie jestem z Bogiem i co o nim myślę. Jest to już 3 części tej trylogii i na pewno nie gorsza, czytałam jeszcze “Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam”, którą szczerze polecam ; ). Książki Paulo Coelha czyta się szybko, przyjemnie i na pewno pamięta się przez długi czas. Akcja toczy się w Viscos, kiedy to pewnego dnia do miasta przybywa tajemniczy nieznajomy. Przyjeżdża on na tydzień, jednak ten tydzień wystawi mieszkańców na ciężką próbę. Zacznie się walka między dobrem a złem. W środku której znajdą się nieznajomy, panna Prym, Berta oraz chciwi mieszkańcy Viscos. Czy dobro wygra ze złem?

Z pewną taką nieśmiałością zaczynałem czytać tę książkę, głównie dlatego, że moje poprzednie podejście do twórczości Coelho ('Weronika...') było lekkim rozczarowaniem. I cóż, nie ukrywając, znów się zawiodłem. Mistyka na poziomie niektórych ambitniejszych gazetowych horoskopów, postacie nielogiczne, klimat ledwo wyczuwalny. I natrętna maniera przekonywania na siłę czytelnika, że oto obcuje z wyjątkowo błyskotliwymi przemyśleniami na temat dualizmu egzystencji ludzkiej, podczas gdy naprawdę oscyluje on wokół banałów, których wystarczyło by może na podstawę felietonu, ale przy próbie zapełnienia nimi stron książki - zaczynają się powtarzać i nużyć.Pozycja tylko dla fanów Coelho (bo przyzwyczajeni) lub jego wrogów (bo dostaną sporo argumentów w dyskusjach z fanami).

po lekturze tej książki nabawiłam się uczulenia na sam dźwięk nazwiska 'coelho'. myślałam, że przez to paskudztwo nie przebrnę, na własne nieszczęście jestem typem czytelnika, który nie potrafi odłożyć książki w połowie. sięgnięcie po to... coś było czytelniczym samobójstwem. rozwlekłe, praktycznie pozbawione fabuły, pisane tak, jakby autor chciał pobić rekord w kategorii 'największa ilość pozłacanych myśli, jaką da się wyciągnąć z jednej książki'. nuda, męczarnia, patos, pseudofilozofia i cała masa wyświechtanych frazesów serwowanych tak, jakby były przełomowymi dla świata odkryciami. coelho w całej okazałości.

Jedna z książek Coelho, która najmniej mi się spodobała, lecz paradoksalnie najbardziej zmusiła do rozmyślań. Choć może określenie, iż najmniej się spodobała jest nieco zbyt drastyczne. Ze wszystkich jego książek wzbudziła we mnie najmniej emocji. Ale za to moimi rozmyślaniami podzieliłam się ze znajomymi i zrobiłam wśród nich ankietę "za ile byłbyś/byłabyś gotowa zabić". Co prawda później mili nieco dziwne podejście do mnie przez jakiś czas, ale czegóż się nie robi dla wiedzy.

Książka podobała mi się. Choć życie w niej nie toczy się w zawrotnym tempie, ale ze spokojem, to jest wciągająca i zachęca do dalszego czytania. Nie czytałam wielu książek Paulo Coelho, ale zgodzę się z komentarzami innych, że zdecydowanie można polecić ją nawet osobom, które nie przepadają za literaturą tego autora. Ta książka ma zupełnie inny wydźwięk. W ciekawy sposób przedstawione rozważania na temat Boga, ludzkiej egzystencji.

Mnie się spodobała, jest to chyba najlepsza książka Coelho jaką miałam okazję czytać, dlatego że tzw. złotych myśli jest w niej stosunkowo niedużo a czytelnik śledzi akcję, która kręci się wokół pytania - co w końcu zrobią mieszkańcy Viscos? Jedyne, co nie przypadło mi do gustu, to ostateczne rozwiązanie sprawy Panny Prym. Nie wiem, co tym sposobem autor chciał przekazać. Książka ogólnie na 4.

Moze dla niektorych ta opowieść jest stekiem płytkich banałów jednak mnie przekonala. Podobalo mi sie zobrazowanie walki dobra ze zlem. To, ze nie bylo w niej zawartych konkretnych konkluzji mnie osobiscie sklonilo do refleksjii. Byc moze historia sama w sobie nie jest zachwycająca jednak interesująca. Różni ludzie, rózne opinie :) wedlug mnie ta ksiązka w gruncie rzeczy jest piekna.

książki P.Coelho uwielbiam i chłonę, ale Demon i Panna Prym to jak narazie jedyna z ksiązek Paul'a która mnie nudziła i w ogóle nie zainteresowała. Jednak to właśnie z tej książki mamy słynny cytat "[...]Dobro i Zło mają to samo oblicze, wszystko zależy jedynie od momentu, w którym staną na drodze człowieka." Dlatego jak najbardziej pozycja obowiązkowa by przeczytać :)

na tle innych przeczytanych przeze mnie ksiązek Coelha nie wypada najgorzej ;] może dlatego że mniej w niej płytkiego moralizatorstwa takiego jak np. w Alchemiku. nawet mnie wciągnęła. zasiadłam do niej i nie wstałam dopóki nie dotarłam do końca. ogólnie rzec biorąc jak na Coelha nieźle ale ogólnie niekoniecznie polecam ;F

Podobała mi się. Historia w niej ukazania dobrze odzwierciedla ludzkie pragnienia i pokrętne nieraz drogi prowadzące do ich spełnienia lub zaniechania działań. Książka co prawda na raz, ale można przy niej chwilę odpocząć i zastanowić się nad własnymi celami.