Daleko od Bagdadu

Powieść przygodowa z motywem podróży i z dominującym wątkiem miłosnym, którą czyta się po trosze jak filozoficzną powiastkę, a po trosze jak poemat i baśń - zapewne dlatego, że powstała na podstawie arabskiego rękopisu spisanego w X wieku. Dobra powieść. Można by ją jeszcze opisać przymiotnikami egzotyczna i orientalna. Zauroczyła mnie od samego początku chociażby tym, że odróżnia się od większości książek, które czytam zazwyczaj, właśnie swym orientalnym kolorytem. Obecne w niej motywy i wątki są w sposób dość prosty i oczywisty rozwinięte: podróż uczy, a miłość zwycięża – choć nie bez przeszkód, rzecz jasna. W podobny sposób autor prezentuje bohaterów, tak więc znajdą się pewnie czytelnicy, którzy uznają to za wadę, a książkę za zbyt przewidywalną. Ja jednak w trakcie lektury stwierdziłam, że warto niekiedy dać się zaskoczyć sprawom, które właśnie przez ich oczywistość pomijamy i o których zapominamy. Poza tym – nie brak w tej książce także innych zaskoczeń. A dodatkowego uroku dodają jej cytaty oraz przysłowia w roli motta na początku i przed kolejnymi rozdziałami.
Rzecz rozpoczyna się w Bagdadzie, gdzie walczą ze sobą konserwatywne, dosłowne podejście do słów Proroka i Koranu – z podejściem postępowym, dopuszczającym własną interpretację, która umożliwia rozwój. Ogromną wartością jest wiedza, zdobycze intelektualne, rozwój wielu dziedzin nauki, sztuki i obyczajowości. Historia o tym, że najwyższym dobrem i najcenniejszym skarbem jest właśnie nieustanne dążenie do rozw...