Czekając na człowieka

Bardzo przykra jest ta książka i moim zdaniem wydana niepotrzebnie #skok_na_kasę

Znając dalsze losy Agnieszki Osieckiej, porzucenie córki, chorobę alkoholową, łatwo można zauważyć pierwsze symptomy późniejszych wydarzeń. Czytamy fragmenty jej dziennika (zaskakująco banalnego i bez polotu) i co krok natrafiamy na czerwone flagi. To jak bardzo była niezainteresowana rolą matki. Jak życie towarzyskie i plany zawodowe dominowały w jej aktywnościach podczas ciąży. Że nawet w trakcie tych 9 miesięcy nie stroniła od kieliszka. Że dziecko jawiło jej się jakimś obcym bytem, zwierzątkiem, bez związku z nią. Słodkim, rozkosznym i tulonym, gdy spełniało oczekiwania; obrzucanym wyzwiskami, gdy nie.
Dopiero sam fizjologiczny i z całą brutalnością dosłowny moment porodu wyrwał Osiecką na chwilę z egocentrycznej artystowskiej bańki zaabsorbowania samą sobą. Ale tylko na krótką chwilę. Zbyt krótką.

Jeśli jesteście zagorzałymi fanami Osieckiej i musicie przeczytać wszystko, co kiedykolwiek napisała, to z bólem serca czytajcie.
Jeśli potrzebujecie argumentów za tym, że niektórzy ludzie po prostu nie powinni mieć dzieci, bo nie nadają się na rodziców, czytajcie.
Wszystkim innym lekturę tych pamiętników szczerze odradzam, bo i tak literacko najciekawsza w całej książce jest przedmowa autorstwa Manueli Gretkowskiej.

O Agnieszce Osieckiej mówi się dużo pod względem jej macierzyństwa. Opinie są różne — tak, jakby w ogóle było coś do oceniania. Ale, istotnie, należy pamiętać, że to sfera życia mocno kształtująca kobietę. Osiecka w ciąży dalej mnóstwo pisała, czego efekty zebrano w książeczce o wymownym tytule „Czekając na człowieka”. Bo właśnie człowiek Agnieszkę strasznie ciekawił.
⠀
Naprawdę interesująca lektura, pozbawiona laurek, ponieważ autorka bez problemu potrafiła skupić się przede wszystkim na swoim samopoczuciu, dość kiepskim. Ciąża przeszkadza w aktywności, w zajmowaniu tym, za czym najbardziej się przepada. Dlatego Osiecka, chyba na przekór każdej osobie widzącej w niej wyłącznie przyszłą matkę, postanowiła nadal pozostać sobą. Taką nie do końca dorosłą dziewczyną, czekającą na syna, wszakże nasza płeć oznacza sporo kłopotów. W opisywaniu książki koncentruję się na fragmentach poświęconych córce, lecz cała historia to głównie przelewanie na papier swych emocji, również opowieści o znajomych, wycieczkach, pasjach, troszkę o marzeniach. I porodzie, co przynosi nam wrażenie, iż kilka „szpitalnych” kwestii nie zmienia się mimo upływu lat. Jednak czuć też miłość, nieco szaloną. Z pewnością szczerą, ponadczasową. Miłość do dziecka.
⠀
Tym samym poznajemy Agnieszkę przechodzącą przez to, przez co przeszło i przechodzić będzie wiele innych kobiet. Lekki strach przed nieznanym, ale także zaintrygowaną, kim zostaną ludzie, których wydajemy na nieczuły świat. Świetna p...