Opinia na temat książki Czarny świt

Uboże, wieś na Pomorzu Zachodnim, w której mieszka "diabeł w ludzkiej skórze, który mści się za jakieś stare sprawy". I z tym diabłem przyjdzie się zmierzyć Wiktorii i Rafałowi. Rodzeństwu, któremu na ganku domu po babci, ktoś podrzucił zwłoki młodej kobiety.

Zabłąkane literki tej opowieści, od pierwszych zdań, wkradały się do mojej głowy robiąc w niej niemałe zamieszanie. Przerażające obrazy niepokoiły. Mroczne myśli przysłaniały powieki. Woń śmierci wdzierała się w moje nozdrza, wsiąkają niezauważalnie w mój umysł, który pożerał sekrety pokoleń.

Wkroczyłem do świata pełen demonów pozbawionego kolorów.

Historia opisana przez Urszulę Kusz-Neumann na kartach "Czarnego świtu" wżerała się w moją głowę i pozostawiała głębokie ślady, które zaprzątały moje myśli w bezsenne noce - myśli, które wywijały fikołki szukając dla siebie miejsca.

Bohaterki i bohaterowie, pokręceni, z pustymi twarzami, walczący ze swoim osobistym strachem, pogrążeni w mroku. Wylewała się z nich śmierdząca żółć półprawd, żalów i niedomówień. Każda z nich z niełatwą przeszłością, teraźniejszością pełną tajemnic i niewiadomą przyszłością. Czy to wszystko stało się z powodu "dziwnej zemsty w imię chorej sprawiedliwości, która właśnie weszła w końcowy etap"?

Autorka zbudowała skomplikowane portrety psychologiczne pokazujące siłę woli przetrwania, potrzebę istnienia za wszelką cenę czy umiejętność wpasowywania się do zaistniałych sytuacji.

Historia opowiedziana mi została w dwóch liniach czasowych. I choć rozdzielało je prawie 70 lat i wszystko ubrudzone było kłamstwem, cierpieniem i tajemniczością to finalnie zazębiło się w jedną całość.

Mój azyl, do którego lubię uciekać dla ciszy i bezpieczeństwa, a którym jest czytanie, tym razem nie spełnił swojej roli. Wyssał ze mnie siły witalne. Emocjonalnie potrzaskał...

Takie debiuty to ja... UWIELBIAM 🔥