Czarny obelisk

Zwykle nie czytuję książek - poza słownikami i encyklopediami - które nie mają fabuły. "Czarny obelisk" był pierwszą taką pozycją, za jaką się zabrałem, i sądząc po pokładach frajdy, jakiej mi dostarczył - ostatnią.Przywykłem do tego, że czytam "o czymś". Że istnieje pewien rys fabularny, cel, do jakiego protagonista dąży. Tutaj niczego takiego nie ma. Ot, beznadziejna, bezcelowa, egzystencja z dnia na dzień. Dziękuję, ale nie uważam tego za dobry materiał na książkę. Walory historyczne i edukacyjne można by zmieścić w dwóch rozdziałach, a nie na 400 stronicach.Kiedy pożyczałem tą książkę od koleżanki, która bardzo mi ją zachwalała, zapytałem, co jej się najbardziej podobało. "Portrety psychologiczne", padła odpowiedź i nie dziwota - praktycznie niczego innego tu nie ma. Nawet one jednak nie byłe w stanie przekonać mnie do tej flagowej pozycji Remarque'a. Nuda.

Oceniam tę powieść na 4. Sama fabuła nie rzuciła mnie na kolana, ale znalazłam tam sporo pytań natury egzystencjalnej. Ujął mnie natomiast przepiękny wątek o Izabelli i jej nieprawdopodobnych, nierealnych, mających coś z mistycyzmu spostrzeżeniach dotyczących zjawisk natury (picie księżyca, krzyczące kwiaty, gdzie jest nasze odbicie lustrzane, kiedy już nas tam nie ma...)

A ja uważam, że to wspaniała powieść, o próbie odnalezienia się w innych, prawie normalnych czasach po zawierusze I wojny. Satyryczny obraz społeczeństwa, wielki humanizm - to wyznaczniki tej wspaniałej powieści

Znakomite dialogi i jak zawsze u Remarque'a - piękny język.