Czarny Horyzont

Książkę tę postanowiłem przeczytać jako śmiały eksperyment-niespodziankę (tym łatwiejszy do przeprowadzenia, że jest ona krótka). Dlaczego eksperyment? Głównie dlatego, że wybór książki był właściwie przypadkowy. Pamiętam mgliście, że w zamierzchłej przeszłości czytałem jakieś (chyba) opowiadania T. Kołodziejczaka, ale pojęcia nie mam o czym były. Fantastyka, nazwę ją umownie, narodowo-patriotyczna też nie budzi mojego entuzjazmu, bo jest w pewnym sensie zaprzeczeniem samej idei fantastyki jako takiej, która ma mnie przecież przenosić jak najdalej od codzienności i cudownej Polski "dobrej" zmiany a nie wpychać w jej futurystyczne wersje. Nie miałem więc właściwie żadnego powodu, by przeczytać akurat tę książkę. Co gorsza okazało się, że przez pomyłkę zacząłem od (chyba) drugiego tomu. Nic właściwie nie wróżyło sukcesu i tu właśnie jest miejsce na niespodziankę, bo książka okazała się całkiem przyzwoitą rozrywką.

Udało mi się podczas czytania doznać większości możliwych odczuć czytelniczych, od zażenowania do zaintrygowania z odrobiną wzruszenia i nudy pośrodku. Fabuła jest dość chaotyczną mieszaniną odniesień do SF i fantasy i generalnie opisuje historię wyprawy szpiegowskiej polskiego... hm... naukowca na obszary pograniczne, opanowane przez magiczną inwazję dokonaną przez ogólnie niemiłe istoty z innego wymiaru, lubujące się w zadawaniu ludziom cierpienia. Polska, sprzymierzona z elfami, stanowi w tej książce jeden z kilku światowych ośrodków oporu przeciwko najeź...

No, to jest powieść. Z rozmachem i przytupem. Europa spustoszona przez atak balrogów (ech, jaka piękna tradycja). My Polacy jako przedmurze normalności. Król Polski to elf. Zagończycy, jegrzy, psychomaty, azymule i wiele innych świetnych pomysłów. Niezły powrót pana Tomasza na niwy literatury.

Dobra powieść na wolne chwile. Ciekawi bohaterowie, świat i zawirowania historyczno-wojenne w tle. Na początku ciężko mi było ogarnąć ocb, ale szybko się dowiedziałem czym to się je. Polecam!

Rozsadza wręcz od stężenia świetnej wyobraźni. Podobny pomysł miał już wcześniej Maciej Guzek w swojej "Królikarni", jednak, niestety nie rozwiną go na taką skalę i zaprzepaścił. Kołodziejczak stanął na wysokości zadania. Jego świat, rozdarty Wielką Wojną ze stricte Złą, morderczą siłą Czarnych to majstersztyk. Upadł zurbanizowany, komercyjny Zachód, pełen tradycji i wiary Wschód - przetrwał i walczy. Polska jest nie tyle,co u Guzka, mocarstwem, ile raczej Enklawą i Siłą zdolną przeciwstawić się mocy barlogów (dziwna konotacja z tolkienowskimi balrogami). Czyta się szybko, autor konstruuje świat powoli, odsłania go warstwowo i stopniowo, co rozdział dowiadujemy sie więcej. Mnie, osobiście, w "Czarnym horyzoncie" urzekła nieokiełznana wyobraźnia autora, świetne rozwiązania fabularne (magiczne artefakty, sojusznicy i pomoce do walki z Czarnymi oraz ich mroczne moce jak np. suicidalne bomby, zmory, Klucz Przejścia). Jednym minusem jest zbyt duże podobieństwo fabuły do "Koloru sztandarów", ale fantastyka wojenna taka być musi. Polecam!

Hm, co by tu.. ah tak. Kołodziejczak od pierwszych stron książki wciąga nas w historię, której początku nie znamy. Dobra, wiemy, że jakieś piekielne barlogi napadły na Ziemię itd, ale skąd te elfy, Plany, matematyczne Smoki i piaskowe życie na Marsie? Jak dla mnie-wizja świetna. Naprawdę ma coś indywidualnego i oryginalnego w sobie, ale ja osobiście chciałabym widzieć trosze więcej wyjaśnień. Nie lubię żyć na samych domysłach i to do tego w książce fantasy. Książka bardzo mi się spodobała ze względu na ciekawe wplecenie religii, magii, zła i elfów. Rozczarowała mnie końcówka, ale myślę, że da się przeczytać.

Kołodziejczak w znakomitej formie. Mam nadzieję, że będzie tego więcej. DUŻO WIĘCEJ !:)

rewelacja, proszę o więcej :)