Biała Reduta, tom 1

"Biała reduta" jest połową książki, zwyczajem Fabryki Słów wydaną jako samodzielna całość w miękkich okładkach z tragiczną grafiką (koszmarne okładki to zresztą przypadłość całej tej serii Kołodziejczaka). Zakończenie (o ile w ogóle można użyć tego słowa) jest jedynie wkurzającym cliffhangerem, pozostawiającym całość akcji w zawieszeniu w kulminacyjnym momencie, który zapewne w drugiej połowie (zwanej dla niepoznaki drugim tomem) okaże się być atrapą bez większego znaczenia, mającą jedynie skłonić czytelników do dokupienia kolejnej książki ku mizernej chwale i większym zyskom wydawnictwa. Szczerze pisząc Fabryka Słów jest pod tym względem najbardziej bezwzględnie żerującym na czytelnikach polskim wydawnictwem SF&F i staram się kupować jak najmniej ich książek, zwłaszcza jeśli są sztucznie rozdzielone na dwa tomy.

Zaczynając lekturę liczyłem na to, że fabuła będzie stanowić kontynuację przygód znanych z poprzednich tomów bohaterów, czyli tajnego geografa i maga Kajetana oraz jego ojca, Roberta. Ich przygody, dominujące w poprzednich książkach z tego cyklu są, jednak jedynie drobną częścią fabuły. Autor przenosi magiczne zmagania Polaków z inwazją balrogów na nowy poziom złożoności, co nie byłoby niczym złym, gdyby tylko poszczególne składowe fabuły łączyły się w jakąś sensowną całość. Obok typowych wątków przygodowych i magicznych akcja przenosi się chwilami na Marsa a także pokazuje od wewnątrz obszary opanowane przez innowymiarową inwazję, zwane Gehenną. Te ostatnie...