Ciężar skóry

Odwykłem od lektury tego typu opowiadań. Przeczytałem niestety niesiony nazwiskiem autorki. Reportaże Pani Rejmer to Prima sort, ale jej proza to nie moja bajka.

Autorka w swojej najnowszej książce prezentuje zbiór jedenastu opowiadań o piekle. Ich wspólną cechą jest wytrzymałość - ile cierpienia istota ludzka jest w stanie znieść. Każde opowiadanie to osobny przypadek próby codziennego życia, której nie widzimy, o której nie mówimy, o której chcemy zapomnieć, a jedyne co odczuwamy to zwiększający się ból. Może dotyczyć każdego z nas, a na pewno kogoś z otoczenia. Sporo tego, co?

Małgorzata Rejmer nie patyczkuje się z odbiorcą. Wyważa drzwi niczym oddział AT o szóstej nad ranem, ale jeńców nie bierze. Lektura jest wyzwaniem dla psychiki, wyobraźni jak i samej degustacji.

Opowiadania robiły wrażenie, ale w trakcie lektury, z każdym kolejnym rozdziałem/opowieścią miałem wrażenie bycia marionetką. Czułem się sterowany, słysząc z tyłu głowy głos mówiący w którym miejscu mam uronić łzę. W którym przerwać lekturę na chwilę zadumy. I tak na okrągło. Tragizm tylko się nawarstwiał, a książka wydaje się być pretensjonalna…

Jaki w tym sens? Nasz padół płaczu sam w sobie jest ciężki, nie ma potrzeby ciągłego udowadniania ile jesteśmy w stanie zdzierżyć.

W trakcie lektury czułem się manipulowany, opowiadania z czasem zlały się w jedno i ciężko znaleźć perłę. Ich średnia objętość (około 20 stron) nie pozwalały na show i rozbudowanie myśli. Wszystkie były jednakowe na swój sposób. Nie tędy droga. Co z tego, że autorka ma doskonały warsztat pisarski, gdy opow...

Ten zbiór nie sposób nikomu polecić, bo jakże zachęcić czytelnika by sięgnął po dzieła naznaczone okrucienstwem i bólem, pełne smutku i cierpienia i sprawić by się zachwycił? Otóż musimy sami zadecydować, czy pragniemy poczuć aż po opuszki palców ten niezmierzony ciężar - ciężar skóry.

Bohaterowie nie czują się dobrze w swoim ciele, przygniata ich nadmiar blizn i zadanych ran, kaleczą swoje ciało, nachodzą myśli samobójcze, a niektórzy tęsknią za bliskimi do tego stopnia, że zamieniają się w fantastyczne istoty.
Uwierać nas będzie krzywda dziecka czy samotnej nastolatki szukającej aprobaty i uwagi własnej matki. Przygniecie nas zło w czystej postaci. Rozpacz bohaterów ukazano beż zbędnego dramatyzowania, tym silniej oddziałuje na naszą wyobraźnię, przydusza, łapie za gardło.

Klimatem nieco oniryczne i niepokojące.
"Mój księżyc ma zielone oczy" oraz "Serce syreny" sprawiły, że bliska byłam wciśnięcia czerwonego guzika.

Chciałabym zobaczyć autorkę w gatunku jakim jest powieść.
Zbiór o ciężarze nieznośnym dla duszy, zapamiętam na długo.

Chyba jedne z lepszych zbiorów opowiadań, z jakimi udało mi się zetknąć w ciągu ostatniego półrocza.

Mroczne, oniryczne, niekiedy fantastyczne, a z pewnością fantazyjnie spotkania ze światem wyśnionym i do przesady rzeczywistym. To niełatwa wyprawa, bo Rejmer nie przebiera w środkach. Tu nie ma szczęśliwych zakończeń, bo nie ma radosnych początków – śmierć przechadza się z bohaterami opowiadań, a towarzyszą jej rozkład, smutek, samotność i rozgoryczenie. Trochę strasznie, tak jak w „Mój księżyc ma zielone oczy”, upiornie jak w „Czarcim bydlęciu”, jednak za najlepsze i najbardziej urzekające uznaję „Serce syreny”. W tle – Bałkany, Albania, wojna. Wszystko tu przeplata się ze sobą, łączy delikatnymi nićmi, boli jak diabli, tnie i rani, kwitnie i gnie.

Magiczny realizm? Nie, o wiele więcej tu i „magii” i „realizmu”. Podczytujcie sobie, skubcie, uszczyknijcie sobie. Trudno będzie, ale trudno. Warto.