Cienie Nocnego Targu

Zbiór opowiadań, który warto przeczytać jako uzupełnienie serii o Nocnych Łowcach. Przygody Jema bardzo mi się podobały, ale w przeciwieństwie do pojedynczych książek nie trzymały mnie w napięciu do samego końca. Dobra lektura na wakacje, polecam :)

Książkę poleciłabym tylko i wyłącznie fanom twórczości Clare i to takim, którzy aktualnie są w stanie zachwytu wykreowanym przez nią światem. Jeśli łakniesz jakiejkolwiek nowej historii z tego uniwersum i nie przeszkadza ci, że niektóre teksty będą gorzej napisane od innych, to prawdopodobnie spodobają ci się "Cienie...". Jeśli jeszcze nie wiesz kompletnie nic o świecie Łowców, podejrzewam, że niewiele zrozumiesz z tej książki i być może tylko cię niepotrzebnie zniechęci.

Ja do autorki wróciłam po latach, o niektórych bohaterach i wydarzeniach zdążyłam już zapomnieć. Miałam nadzieję, że powrót będzie miły, ale przeczytane opowiadania wyłącznie mnie znużyły. Jakościowo kojarzyły mi się z fanfikami, które poza "ukojeniem fanowskiego głodu" nie dostarczają niczego więcej. Odkładam niedokończony zbiór na półkę jako część kolekcji, może jeszcze kiedyś nabiorę ochoty, by do niego wrócić.

Cóż, na przekór tytułowi "Cieni" nie ma, mroku też, wszystko ślicznie i ładnie przedstawione.

Zbiór opowiadań łączy postać Jema. Facet raz jest Bratem, raz Mężem, Wujem i tak dalej. Akurat niezbyt przepadam za nim, jeszcze mnie za jego małżonką, a już najmniej za ich 'tragiczną', 'piękną' miłością. Ale do rzeczy.

Opowiadania, i tu o dziwno wszystkie z tomu, można uznać za infantylne i takie słodziutkie. Nawet to, w którym pielęgniarki przedzierają się przez miasto czasów Wojny Światowej. jest wojna, giną ludzie, leje się krew, flaki, ale jak czytam, to nie czuję nic. Równie dobrze mogłabym czytać o słodkich kotkach, nie ma różnicy.

Patrząc na tą książkę coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że czas 'Huntersów minął i jedyne, co nam pozostało, to odcinanie kuponów od przeszłości. Wystarczy zapoznać się ze szczątkami fabuły przedstawianej przez opowiadania. Zastanawiam się - po co to napisano, czy to porusza ważny dla uniwersum temat, czy naprawdę muszę wiedzieć, jakie niebo było nad Tamizą pamiętnego lata 1940 roku?

O ile 'Akademia...' też mnie nie porwała i miałam dla tej książki (również zbioru opowiadań) opinię "meh", to mogłam przynajmniej powiedzieć, że jest wątek główny - Simon się szkolił. A tu? Jeśli za wątek główny mam uznać "150 lat życia Jema C.", to nie, ja podziękuję, postoję.