Ciemny las

Cixin Liu zdobył za swoją książkę nagrodę Hugo. Było to o tyle znaczące, że pisarz ten był pierwszym obcokrajowcem który dostał to wyróżnienie. Po sukcesie pierwszego tomu, przyszła pora na kolejne zmagania ludzkości z nieznanym i oczekiwanym wrogiem, można by rzec.


Mieszkańcy Ziemi nie mogą otrząsnąć się z szoku po odkryciu, że za czterysta lat czeka ich inwazja kosmitów. Ruch na rzecz Ziemskiej Trisolaris został pokonany, ale obcy dzięki sofonom mają dostęp do wszystkich gromadzonych przez ludzi informacji. Tylko to, co się dzieje w ludzkich umysłach, pozostaje przed nimi ukryte. Staje się to bodźcem dla stworzenia programu Wpatrujących się w Ścianę, opracowania tajnych strategii, niemożliwych do rozszyfrowania zarówno dla Trisolarian, jak i dla Ziemian. Tyle możemy się dowiedzieć z okładki o fabule.

Słowem podsumowania, daleki jestem od zachwytu nad tą powieścią. W gruncie rzeczy to całkiem nudne dzieło, które stało się fenomenem. Jedynie opisanie życia w Chinach, w wiadomym reżimie zasługuje na uwagę. Cała ta otoczka fantastyczna jest nijaka i do niczego. Bardzo mnie to dzieło wynudziło i raczej nie sięgnę po część kolejną. Szkoda oczu, jak to ktoś ładnie ujął. Jednak nie zamierzam bronić czytania tej powieści. Przeciwnie, każdy powinien wyrobić sobie własne zdanie o tym dziele i o zamyśle autora.

Zupełnie nie podzielam pozytywnych ocen i opinii towarzyszących pierwszym dwóm powieściom Cixina Liu z cyklu "Wspomnienia o przyszłości Ziemi". Już w pierwszym tomie z trudnością znosiłem komunistyczną otoczkę naukowych idei prezentowanych przez autora a druga część jest pod tym względem równie fatalna. Autor jest tak ograniczony (nie wnikam w to czy z własnej woli czy z powodu chińskiej cenzury) w swoich wizjach świata, że nie jest w stanie pokazać żadnej alternatywy dla wszechobecnych w jego powieści autorytaryzmu i komunizmu, które w przyszłości święcą triumfy na całej planecie. Strasznie męcząca była dla mnie nienaturalność zachowań, wypowiedzi i myśli bohaterów książki. Nie mam pojęcia czy tak naprawdę myślą i mówią ludzie w Chinach, czy jest to efekt przefiltrowania treści przez tamtejszą cenzurę, czy może wreszcie taka jest konwencja obowiązująca w chińskiej literaturze. Tak czy inaczej, dialogi i opisy są w znakomitej większości tak sztuczne i drewniane, że ich czytanie po prostu doprowadza do szału. Prawie tak jak słuchanie północnokoreańskich prezenterek TV. W książce jedynie główny bohater zdradza momentami ślady ludzkich uczuć i zachowań, cała reszta zachowuje się jak ludowi komisarze w pracy i inni towarzysze, nieustający w wygłaszaniu partyjnej propagandy. Rozmowy towarzyskie nie koncentrują się bynajmniej na dupie dowolnej okolicznej Maryni, tylko na ideologicznych problemach miasta/państwa/świata/ludzkości. Autor, z pomocą tłumacza, nieustannie produkuje wypo...

Tak to już bywa, że kontynuacja bywa gorsza od pierwszej części. Mimo to, ze względu na nadal bardzo ciekawe pomysły autora, daję 7/10.

Książka ma też wady. Pomijam kilka, delikatnie mówiąc, nieścisłości w sprawach społecznych, politycznych i naukowych (przykładowo, coś mi się nie wydaje, że można w próżni bezkarnie zdjąć rękawice od skafandra i jeszcze celnie strzelać), bo nad nimi jakoś się da przejść do porządku dziennego. Przede wszystkim jednak, parafrazując cytat z filmu "Amadeusz": za dużo słów. Tekst zyskałby na usunięciu sporej części słownej waty i ogólnie większej autorskiej dyscyplinie. Na przykład, gdy bohaterka ma do podjęcia ważną decyzję, naprawdę nie trzeba było przywoływać w kontekście całej ewolucji, z sinicami i dinozaurami w komplecie. Bohaterowie generalnie za dużo ględzą, a duch bojowy, eskapizm i defetyzm zaczęły mi się w którymś momencie wylewać uszami. Kiedy autor uderza w "literackość", efekty są szczególnie mizerne. Charakterystyka postaci też kuleje. To, że wszyscy wydają się myśleć takimi kategoriami jak Chińczycy, nawet tak bardzo nie przeszkadza, ale widać w tekście duże trudności ze zindywidualizowaniem postaci - albo mamy stereotyp, albo nijakość, tak, że trudno odróżnić bohaterów od siebie.

I na koniec - niestety - może niezbyt nachalny, ale wyczuwalny seksizm, obecny już w pierwszej części. Kobiety są albo słodkie, piękne i zapatrzone w facetów (nawet będąc kapitanami kosmicznej floty szybko poddają się przewodnictwu samca...

Jestem właśnie po lekturze i jeszcze ciągle myślę o głębi fabuły.
Książka jest niesamowita. Jednakże zdaję sobie sprawę, że to trudna książka z powodu na mnogość wątków, naukowy język oraz dziwne imiona (o matko to dla mnie była katorga, szczególnie gdy czytałam z przerwami, nie od razu wiedziałam, o której postaci czytam. Czasami zastanawiałam się, czy gdyby były chińskie hanzi/kanji, to czy nie byłoby mi łatwiej).
Pierwszy tom był wyjątkowy. Niesamowita gra, wizja zagłady, najazd.
Ta w swojej budowie różni się od poprzedniczki. Jest podzielona na trzy części.
Pierwsza opowiada o narodzeniu się idei walki z kosmitami. Ziemia jest zdesperowana wypowiedzieć wojnę obcej nacji, która zamierza ją napaść. Sofony blokują rozwój technologiczny, więc zdaje się, że ludzkość jest bezradna. Rodzi się więc idea powstanie organizacji zrzeszającej ludzi, który wymyślą strategię przeciwko kosmitom.
Druga przedstawia pomysły i realizacje tworzone w tym programie, a trzecia... O trzeciej za wiele nie będę mówiła bo może zaczęłabym wchodzić w szczegóły, ale jest najbardziej niezwykła.
Pomysły walki z Trisolarianami są naprawdę ciekawe. Postaci nie są złe, powiem więcej są ciekawe i każda jest niezwykła, chociaż rozumiem, że ze względu na zupełnie inną mentalność, ciężko jest nam zrozumieć ich sposób myślenia i ich niespodziewane zachowania.
Ja jestem zadowolona.
Jest to pozycja obowiązkowa, dla wszystkich, którym spodobał się Problem Trzech Ciał. Ciemny Las n...