Carrie Soto powraca

Piszę to jako osoba, która nigdy wcześniej nie czytała żadnej książki Reid, ale też jako miłośniczka i amatorka sportów wszelakich: no kurczę, trochę się zawiodłam. Po tylu wysłuchanych na jej cześć peanów i zachwytów, miałam nadzieję na coś naprawdę spektakularnego, a Carrie Soto okazała się taką sobie historyjką do przeczytania i zapomnienia.
Najbardziej rozczarowujący był chyba, paradoksalnie, wątek tenisowy. Okej, nie jestem wielką znawczynią tenisa. Lubię go sobie pooglądać w telewizji, ale nigdy nie wsiąkłam w niego tak głęboko, żeby móc rozpoznać różne style gry czy strategii, a jego historia i nazwiska dawnych zawodników i zawodniczek są mi w ogóle nieznane, mimo to, a może właśnie dlatego, nie mogłam nie poczuć lekkiego rozbawienia, kiedy dwie postacie, które miały być jednymi z największych gwiazd tego sportu, rozmawiają o nim w taki sposób, że najlepszą radą, jaką mogą sobie nawzajem dać, to przełamanie serwisu przeciwnika. Z całym szacunkiem, ale taką wskazówkę to może dać niedzielny widz taki jak ja, a nie osoba, która ma w swojej karierze wygranych dwadzieścia Wielkich Szlemów.
Podobnie jest z samymi meczami. Prawie wszystkie, zwłaszcza te na początku, są opisane bardzo po łebkach, niektóre z nich nie zajmują nawet jednej strony i są zbudowane na zasadzie "zaserwowałam - piłka odbiła się dwa razy od nawierzchni - wygrałam gema". Rozumiem (a raczej podejrzewam), że to celowy zabieg i nie bez przyczyny im bardziej Carrie odnajdywała radość w samej grz...

„Carrie Soto powraca” to książka, która mnie zaskoczyła. Nie sądziłam, że historia w niej opisana wywoła u mnie tyle emocji i wciągnie od pierwszych stron.

Carrie Soto, zwana również Siekiera to najlepsza tenisistka, jaką widział świat. Biła wszystkie rekordy i zdobyła wiele nagród. Ale żeby stać się najlepszą musiała poświęcić wiele. Nie miała przyjaciół, nie wiedziała co to miłość. Znała jedynie treningi i ból całego cała po intensywnych godzinach na korcie. Kiedy przeszła już na emeryturę okazuje się, że jej jeden z rekordów zostaje pobity przez Nicki Chan. Soto nie może tego przeżyć i postanawia w wieku 37 wrócić do gry. Tylko czy jest możliwe jeszcze zagrać lepiej nić przed laty, gdy ciało już nie jest to samo? Przekonacie się sami.

Książka jest z gatunku tych, które jak się zacznie czytać to nie można przestać. Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Podziwiałam ją za to ile dawała z siebie by osiągnąć kolejne swoje cele. Szkoda tylko, że przy tym zrażała do siebie tak wiele osób. Nawet z własnym trenerem – ojcem, nie jeden raz pokłóciła się.

Pierwsza część książki to opis rozwoju kariery Carrie Soto. Od dziecięcych lat po emeryturę. Druga część to jej wielki powrót do gry. Byłam ciekawa czy uda się jej pokonać Nicki czy jest to porywanie się z motyką na słońce.

W książce świetnie zostały przedstawione relacje ojciec-córka. Nie zawsze one były poprawne, ale zawsze wiedzieli, że mogą na siebi...

To kolejna książka autorki, którą mam na półce. Po zachwytach, świetnych opiniach można liczyć na historię całkowicie niesamowitą, a to co proponuje nam autorka to obyczajówka o życiu zwykłych-niezwykłych ludzi. Ale właśnie to sprawia, że historie te są wyjątkowe.

To opowieść o znanej tenisistce, jej drodze do zwycięstw, rodzinie, o słodko-gorzkiej relacji między nią, a fanami, o wyborach, o trudach, o byciu niezastąpionym, o miłości i o "starości" w sporcie. Trochę gorzka, ale bardzo "zwyczajna". Ale właśnie w tej zwyczajności jest urok tej powieści. Autorka ma talent do przedstawienia fikcyjnych bohaterów, wydarzeń w taki sposób, że autentyczność aż wylewa się z każdej strony. To mogła być prawdziwa biografia Carrie Soto, dziewczyny z pierwszych stron gazet, ale napisana z ogromnym wyczuciem.
To powieść wciągająca, nieodkładalna, napisana swobodnie i tak jakby bez wysiłku i od niechcenia.

To bardzo dobra powieść obyczajowa, w stylu amerykańskim, która spokojnie mogłaby posłużyć jako scenariusz to kultowego filmu. Gorąco polecam.