Bramy Światłości. Tom 1

Kiedy kilka dobrych lat temu zaczęłam swoją przygodę z Daimonem i resztą anielsko-demonicznej zgrai, byłam oczarowana zarówno bohaterami, jak i światem, który przedstawiła autorka. Po "Bramy Światłości" sięgnęłam więc z wielkimi nadziejami, które jedynie po części nie okazały się płonne. Nowe przygody Burzyciela Światów są o tyle zapierające dech w piersiach, co wywołujące sceptyczne przewracanie kolejnych kartek, kiedy z każdej z nich wychodzi z większym lub mniejszym szwankiem, ale mimo to niestrudzenie pcha się w kolejne kłopoty - nie wiem, czy na złość mi, czy wyprawie, której przewodzi. W pewnym momencie zwyczajnie miałam go już dość, tak samo jak Seredy i jej wiernego Matariśwana oraz całej relacji łączącej tę trójkę. Za to na plus prezentują się pozostali bohaterowie drugo-, trzecioplanowi czy epizodyczni oraz światy, przez które ekspedycja musi przebrnąć, by dotrzeć do Światłości.

Nie wiem co ja właściwie przeczytałam. Bardzo chciałam dostać dobrze znaną, pyskatą bandę Skrzydlatych, za którymi się stęskniłam. Dostałam zaś, mam wrażenie, bandę lekko stetryczałych histeryków, którzy ponownie bawią się w to samo, czyli, że Światłość, a może antykreator, a właściwie to nie wiadomo więc zróbmy wyprawę. Bardzo mi smutno, że to nie Ci sami pyskaci chłopcy. No ale okej, rozumiem, kto przeszedł tyle co oni, już nie będzie taki sam.
Za ciekawy za to uznaję świat, w który postanowiła pani Kossakowska osadzić akcję, chociaż wierzenia wschodnie to nie jest w ogóle moja bajka. Czułam się odrobinę zagubiona, ale glossa na końcu książki wydają się rzetelnie sporządzone i można poszerzyć wiedzę.
Ogólnie rzecz biorąc nie mogłam się wgryźć tą książkę i być może to pierwsze wrażenie odbiło się na całej powieści. Jakby była przydługaśnym wstępem do czegoś większego - tom 2 w końcu jest w przygotowaniu. Czekam więc z nadzieją, że im dalej w las, tym będzie lepiej.

Zdecydowanie najbardziej beznadziejna książka w serii anielskich fantasy M. Kossakowskiej. Fabryka Słów swoim zwyczajem podzieliła powieść na dwie części i tym razem podział ma pewne uzasadnienie objętościowe, bo ta I część "Bram Światłości" liczy około 480 stron. Byłoby jednak miło gdyby nie kończyła się bezsensownie na niczym. Co więcej spora ilość tekstu zupełnie nie przekłada się na jego jakość. Ze stron wieje nudą, a całą fabułę da się streścić w trzech zdaniach. Anioły dowiadują się, że gdzieś poza granicami ich kosmosu być może objawił się ich bóg, który dawno temu porzucił niebo i swoje skrzydlate sługi. Organizują więc wyprawę by sprawdzić te doniesienia. W wyprawie uczestniczy znany z poprzednich tomów Anioł Zagłady, Daimon Frey i Lucyfer (incognito). Koniec fabuły, cała reszta tych 480 stron to wypełniacze powiązane tym razem z religią hinduską. Bohaterowie idą, idą, idą i idą, skaczą po bagnach, płyną po morzach, jadą, zapadają się do światów niższych i wygrzebują do wyższych, są atakowani i sami atakują i znowu idą a las wokół jest gęsty i unoszą się w nim skraplające się obficie na anielskich piórach opary nudy. Wszystkie te wydarzenia mają przyzerowe znaczenia dla przebiegu akcji i działają na czytelnika nasennie. Trudno sobie wyobrazić by cokolwiek z tego co się działo miało potem jakiekolwiek konsekwencje. Nie bardzo zresztą pamiętam co właściwie się działo. Całość przypomina nieco mitologiczne epopeje, których bohaterowie wędrowali długo i boleśnie, zwalczaj...

Rozczarowanie. Książka jest nudna. Ewidentny brak pomysłu na kontynuację serii.

Miło, że Maja przenosi akcję na nowy nieznany grunt. Przygodo trwaj!