Opinia na temat książki Boso, ale w ostrogach

Niestety nie podzielę zachwytów społeczności portali internetowych w kwestii tej książki. Pozycja ta jest zbiorem rozdziałów-anegdot z wczesnych lat życia Stanisława Grzesiuka, które przypadły na lata przedwojenne oraz początek II Wojny Światowej.

Autor z rozbrajającą nieraz szczerością opowiada o swojej „durnej i chmurnej” młodości w Warszawie. Moja ocena tej książki będzie bardzo subiektywna – osobiście nie znoszę cwaniactwa ani w literaturze, ani tym bardziej w prawdziwym życiu. A cała książka jest poświęcona temu, jak przycwaniaczyć czy wykpić się małym kosztem. Wiem, to jest literatura, kreacja, ale rzekomo są to prawdziwe doświadczenia Autora! Pomijam już fakt, że niektóre jego fortele są nierzeczywiste, niewiarygodne, a z pewnością mocno podkoloryzowane. Czytając, zaciskałam zęby, żeby dotrwać do końca, zaś przy fragmencie, w którym Grzesiuk truje dwa psy, żeby móc się włamać do fabryki, niemal nimi zgrzytałam.

Dlatego też całość oceniam z dwóch perspektyw – jeśli chodzi o „przygody” Autora, to pozycja ta jest dla mnie mocno przeciętna. Nie odmawiam Grzesiukowi talentu pisarskiego – książkę gładko się czyta, jednak nie są to rejony literackie, w które akurat ja lubię się udawać.

Druga perspektywa - ukazanie obyczajów przedwojennej Warszawy - tu moja ocena jest dużo wyższa. Grzesiuk i jego koledzy kierują się swoistym kodeksem, chociaż są rozrabiakami, jednak mimo wszystko mają dobre serca. W tym kontekście książka jest ciekawym zapisem kultury tamtych lat.