Belgravia

Jedno zdanie, które pada gdzieś w połowie powieści: „To właśnie jest nasz problem, że wszyscy musimy kłamać” najpełniej oddaje sens tej historii, w której kłamstwo jest kolejnym, bardzo ważnym bohaterem. Nawet Anna, bohaterka bodajże najmądrzejsza, najbardziej opanowana, wzbudzająca chyba moją największą sympatię oraz najuczciwsza – błyskawicznie obmyśla potrzebne w danej chwili plany, mające ukryć to, co akurat nie może wyjść na jaw. Co lepsze – trudno ją za to winić, działa zawsze w dobrej wierze. Kłamstwo w słusznej intencji często się tu pojawia.
Wspomniałam o Annie, ponieważ – zastanowiwszy się głębiej – stwierdziłam, że bohaterki kobiece są w „Belgravii” o wiele ciekawsze, żywiej odmalowane, mają bardziej złożoną osobowość. Są mocne, odważne, wiedzą czego chcą, umieją zaakceptować sytuację, w jakiej się znalazły i skorzystać na tym. W mniejszym stopniu, ale dotyczy to także służących. Patrząc z tej perspektywy – nawet Susan trudno nie polubić. Ona dodatkowo, mając władzę nad zdecydowanie słabszym mężem (a to jest zaskakujące po tym, czego się dopuściła) mogłaby stać się niebezpieczna, gdyby historia toczyła się dalej. Odnosi się też wrażenie, że to na kobiecych barkach spoczywa utrzymanie wiktoriańskiego świata w ryzach.
A jest czego pilnować, bo to świat osadzony na intrygach, wspomnianych już kłamstwach i pozorach – a więc nie taki mocny. Ciągłe kontrolowanie się, jak będzie postrzegany i skomentowany każdy ruch towarzystwa z wyższych sfer, czy spacer po parku...