Belgravia recenzja

Autor: Julian Fellowes
Tytuł oryginału: Belgravia
Przekład: Anna Bańkowska
Data wydania: 28.09.2016 r.

Rok 1815. W przededniu bitwy pod Waterloo w Brukseli odbywa się bal na cześć dowódcy wojsk brytyjskich, księcia Wellingtona. Oprócz brytyjskiej arystokracji i oficerów uczestniczy w nim dostawca wojskowy James Trenchard z małżonką oraz córką. Ich obecność, choć dla elit bulwersująca, nie jest przypadkowa. Nim jednak bal się skończy, Sophie przeżyje najstraszliwsze chwile swego życia, a oficerowie ruszą na pole bitwy, gdzie wielu z nich zginie, wciąż w mundurach galowych, w których opuścili bal.

Podoba mi się sposób, w jaki autor ukazuje społeczeństwo zarówno te z wyższych sfer, jak i niższych. Znajdziemy tu snobizm na pokaz, obsesję na punkcie pozorów, arogancję przeplataną odrobiną pokory. Chciwość i ambicję niektórych postaci, dążących do zdobycia spadku lub zawarcia korzystnego małżeństwa, prowadzące do rozmaitych intryg. Akcja jest dynamiczna – pojawiają się hazardziści, uwodziciele, oszuści, zdrady, a także konieczność unikania skandalu. Obok chciwości i zazdrości odnajdujemy jednak też życzliwość oraz rozwijającą się historię miłosną.

Fakty historyczne przeplatają się z fikcją, co osadza opowieść w realiach epoki. Stolica została oddana w żywy sposób, ukazując zarówno jej rozwój, jak i kontrasty między przepychem a biedą. Książka przedstawia zmieniające się czasy: rozwój przemysłu i wzrost znaczenia handlu.

Niektóre postacie, takie jak Anne Trenchard, Charles Pope czy Maria Grey, wzbudzają sympatię, podczas gdy inne – mimo że nieprzyjemne – znacząco wzbogacają fabułę. W książce mamy bohaterów zgorzkniałych, zimnych, a także chciwych, niezadowolonych, nieudolnych i zwyczajnych oszustów.

Liczba postaci może być przytłaczająca – potrzeba czasu, by zrozumieć ich role i powiązania. Narracja na początku jest nieco chaotyczna, gdy autor wypełnia luki fabularne, co prowadzi do pewnych powtórzeń. Dodatkowo, momentami szczegółowość i przesada bywają rozpraszające. Choć fabuła może wydawać się przewidywalna, zwłaszcza znając wcześniejsze dzieła autora Downton Abbey, pozostaje wierna swojemu gatunkowi – co dla miłośników takich historii powinno być zaletą.