Balsamiarka

Ta książka zostawia piętno na czytelniku. Chciałoby się napisać, że jest przerażająca, ale przecież opowiada o czymś w zasadzie codziennym.
Jest wyraźna, bardzo mocna. Jest smutna. Ale i pośmiać się można. Po jej skończeniu czuję smutek, ale i spokój, tak jakby świat się zatrzymał...
@Małpodziękuję za polecenie.

Paradoksalnie jedna z najpiękniejszych książek jakie udało mi się kiedykolwiek przeczytać.  Główna bohaterka nie jest żadną neurotyczka jak możemy przeczytać w wyjątkowo kiepskim opisie.  To bardzo silna kobieta z darem widzenia prawdy, bez upiekszen,  takiej jaka jest. Opowiada nam o swoim dzieciństwie i wczesnej młodości a czas ten był dla niej pasmem traum. Obserwujemy przemianę głównej bohaterki,  na początku chce ona dostosować się do społeczeństwa,  chce być jak inni, niby normalni ludzie. Wyjść za mąż,  mieć dzieci,  przyjaciół.  Przełomowa chwila w jej życiu to moment kiedy zaczyna pracować w domu pogrzebowym. To tam dostrzega piękno śmierci,  wiecznego spokoju, martwi po prostu są ale niczego nie oczekują.  Kawczynska serwuje nam mix piękna i ohydy, będzie o rozkładzie zwłok ale i o okrucieństwie wobec zwierząt,  o przyjaźni i miłości,  o akceptacji siebie, o zrozumieniu że nie każda droga jest taka sama. Panta rhei mówi Kawczynska. 
Wspaniała opowieść. Dziękuję.