Astra kolaboratis

Książka zdecydowanie intrygująca i ciekawa, a tematyka ponadczasowa. Wielu ludzi w przeszłości próbowało "zbadać" istotę ludzką i cel jej istnienia, wielu jeszcze będzie to robić - w nieskończoność, dopóki będzie istniał człowiek. Przykładem takiego filozofa jest Kesjasz, chociaż jego przemyślenia są zbyt chaotyczne i nic pozytywnego z nich nie wynika. Przez chwilę czułam do niego sympatię ale ta chwila szybko minęła. Dla mnie jest postacią bezduszną i złą, jeśli autor na jego przykładzie chciał pokazać naturę człowieka to osiągnął cel - aż ciarki przechodzą po plecach. Pan Grzegorz Nieckarz zmusza nas do myślenia, do poszukiwania odpowiedzi. Czy jesteśmy chorobą wszechświata czy może nic nie znaczącym pyłkiem ? czy istniejemy czy nie to wszechświat jest i będzie, a znaczenie człowieka jest takie jakie on sam sobie przypisuje.

..." Prawa natury będą miały swój koniec.
Planeta po planecie, meteoryt po meteorycie... Wszystko,
co możliwe do przejęcia, będzie gałęzią naszej gospodarki. Wszystko, co możliwe, będzie naszym domem. Wszędzie, gdzie możliwe,
będziemy się mnożyć, aż będziemy najliczniejsi, a nasze cienie przysłonią cały kosmos."

Każdy komu nie są obce takie przemyślenia, znajdzie coś dla siebie w "Astra kolaboratis".

Zacznę od wyjaśnienia, że dawno już mam za sobą etap czytania science - fiction. Dlatego podchodziłam do niej jak pies do jeża. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. To naprawdę dobra książka, którą przeczytałam z przyjemnością. Właściwie to połączenie science - fiction z elementami przygody a nawet sensacji. Dużo też w niej filozoficznych rozważań ale uzupełniają one całość i skłaniają czytelnika do własnych przemyśleń. Zupełnie nie odpowiadałby mi do życia świat przedstawiony przez autora, świat wszędobylskiej wszechogarniającej nowoczesnej technologii. Wolę naturę, drzewa, kwiaty, błękitne niebo, ptaki, deszcz czy nawet mróz niż "wieżowce, żelazne szpice, tysiące ton szkła i małe obiekty poruszające się w powietrzu z dużą prędkością". Wizja świata i przywódcy przedstawiona przez autora trochę mnie przeraża. Niestety mogłabym już dzisiaj wskazać kogoś kto chętnie odegrały rolę Pulsa, przed którym wszyscy padają na kolana, całują po rękach, spijają słowa z jego ust i bez odrobineczki buntu wykonują rozkazy. Przy obecnym tempie rozwoju technologii któż może nam obiecać, że świat przedstawiony w książce nie powstanie? Na koniec przyznaję, że zakończenie mnie zupełnie zaskoczyło. Jeżeli to był debiut pana Grzegorza to z niecierpliwością będę oczekiwała kolejnej jego pozycji. Polecam nie tylko fanom gatunku.