Angole

"Angole" Ewy Winnickiej mają przewrotny tytuł, bo przecież to reportaże o polskiej nowej emigracji a nie o Anglikach. W pierwszym odruchu pomyślałam, że autorka nas zwodzi bo wprost nie pyta ani razu jak tubylcy traktują Polaków, jacy są w kontaktach zawodowych, towarzyskich itp. To wszystko wyjdzie jednak w praniu, Polacy dają opowieści wątek, osnowę stanowią Anglicy (i Hindusi, Pakistańczycy, Somalijczycy, Irlandczycy, cała zbieranina narodowości).
Reportaże pokazują jak niewiele wiemy (wiedzieliśmy?)o Wielkiej Brytanii, o niepisanych regułach życia, o tematach, których się nie porusza, o tym co pozwala się bardziej zasymilować, o podejściu do kwestii przemocy domowej, niepełnosprawnych, dużo by wymieniać.
Niektóre historie są bardzo poruszające, niektóre bardzo smutne, bez happy endu, bez szans na happy end i może stąd zarzuty, że obraz emigracji polskiej w UK jest u Ewy Winnickiej zaburzony. Niemniej, nie brakuje tu historii sukcesu, czy w szklanych biurowcach City czy własnych biznesach. To nie jest książka o tym jak dobrze, że ktoś został w kraju, bo inni mają gorzej. To książka o wyborach, których konsekwencji się nigdy nie zna i jakoś trzeba z tym żyć, w tym przypadku akurat za Kanałem.

Niezwykle ciekawa lektura. Głosy Polaków-kolonizatorów brzmią jakby równolegle do głosów współziomków, a także do kultury autochtonów. Nie przecinają się. Czasami się zbiegają.
Najbliższy mi, najciekawszy, najbardziej, przepraszam za wyrażenie, insightful, jest komentarz „Michała, lat 41, Londyn”, antropologa. Natomiast największym zaskoczeniem - rozsądny i wyważony głos dominikanina, ojca Marcina z Dublina. Polecam.