Opinia na temat książki Agonia dźwięków

Muzyka, klasztor, przeorysza, mniszki, religijny fanatyzm i dźwięki, które umarły.

Gdy, mimo moich najszczerszych chęci, pokonało mnie „Wyznaję”, już myślałam, że Cabre nie dla mnie. A tu niespodzianka!
Świetna, uniwersalna historia rozgrywająca się za klasztornymi murami, w siedzibie mniszek klauzurowych. W miejscu, gdzie panują zasady najsurowsze z surowych, nie istnieje wolność przekonań, ani żadne ludzkie odruchy, za to królują fanatyzm, ekstremalne formy pokuty i zaślepienie ideą. W to zapomniane przez Boga i ludzi miejsce trafiają dwie młodziutkie dziewczyny - postulantki oraz ksiądz - spowiednik - muzyk, zesłany tam za karę za miłość do muzyki. W życie udręczonych mniszek ksiądz chciałby wprowadzić choć trochę miłości, radości życia, ludzkich odruchów i sprawiedliwości. Uda się? Nie uda?
Dla mnie to porywająca powieść, napisana lekko, elegancko i z wyczuciem. Doskonały wstęp do zaprzyjaźnienia się ze stylem Cabre i jego pozostałą prozą. Dla tych (a są w ogóle tacy?), którzy przy „Wyznaję” się poddali, jak ja.