A dokąd to?!

„A dokąd to” – recenzja sercem pisana

Nie wiem, czy to kwestia czasu, w którym sięgnęłam po tę książkę, czy tego, co akurat działo się w moim życiu, ale „A dokąd to” Miry Białkowskiej trafiło do mnie jak list, który przyszedł dokładnie wtedy, kiedy powinien. To nie jest historia pełna nagłych zwrotów, wielkich dramatów czy sensacyjnych odkryć. To raczej wewnętrzna podróż, cicha, ale głęboka – jak szept, który rozbrzmiewa długo po tym, jak zapadnie cisza.

Bohaterka książki wydaje się być jedną z nas – młodą kobietą, która szuka. Siebie, sensu, miejsca, w którym naprawdę będzie mogła odetchnąć. Bardzo utożsamiłam się z jej niepewnością, jej pytaniami, jej potrzebą bycia blisko – ludzi, emocji, ale też samej siebie. I choć jej historia jest inna niż moja, to uczucia, które opisuje, są zadziwiająco znajome.

Narracja jest subtelna, prawie poetycka, ale nie przerysowana. Czułam, że autorka rozumie, jak bardzo potrafimy się zagubić w oczekiwaniach innych i w swojej własnej głowie. Jak trudno czasem odróżnić, czego naprawdę chcemy, od tego, co „wypada”. To książka o dojrzewaniu – nie tylko do decyzji, ale też do tego, by zaakceptować to, że nie na wszystko musimy znać odpowiedź od razu.

Szczególnie zapadł mi w pamięć fragment, w którym bohaterka patrzy w okno pociągu, nie wiedząc, dokąd jedzie – i to nie w sensie fizycznym, ale emocjonalnym. To takie mocne uderzenie – bo ile razy ja sama czułam się tak, jakbym siedziała w rozpędzonym wagonie i...