Opinia na temat książki Wieczorne gody

Wracamy ponownie do rodziny Józwiaków i ich historii życiowej. Chociaż na początku to poznajemy Mariannę Betową i jej sytuację. Ale drogi jej i Józwiaków szybko się połączą.
Książkę czyta się migiem dzięki krótkim rozdziałom. Ogląd na całą historię mamy z punktu widzenia kilku osób. Ale historię, którą opowiedziała nam na początku Marianna nie była pozytywna. Kobieta opowiedziała nam jak jej źle było w małżeństwie zaaranżowanym przez ojca. Teściowa była okrutna i wszystko krytykowała, nic się jej nie podobało i nic nie było tak jak ona chciała i że odżyła dopiero jak zmarła jej teściowa, a później także i jej mąż. Wtedy to inni mężczyźni zaczęli brać ją na celownik, no bo jak to tak kobieta może żyć bez męża. Tak się nie godzi, bo przecież baba musi mieć chłopa, który będzie jej mówił co ma robić. Jakże Marianna jednak jest inna od mieszkańców wsi. Jako jedyna kobieta chciała nauczyć się czytać i szukała takiego męża, który by jej pomógł w nauce.
I wtedy dowiadujemy się więcej co myśli Stasiek Józwiak. Poznajemy jego dzieciństwo i prace, którymi musiałam się zajmować ze względu na to, że urodził się chłopcem.
Książka była naprawdę bardzo wciągająca, to co się wydarzyło było poruszające. Mimo historii, która została tutaj opisana, mimo smutku i bólu jaki z niej wyczuwamy, to historia mi się podobała. Bardzo. I naprawdę polecam tę serię. I aż nie wierzę, że to już ostatni tom serii. Tak dobrze się ją czytało. I ta historia jest prawdziwa ❤️. To wszystko naprawdę się wydarzyło, bo autorka posiłkowała się pamiętnikami. Cudowna historia. Naprawdę.