Opinia na temat książki Wieczorne gody

„Saga o ludziach ziemi“ to kujawska wieś od roku 1816 do 1906. „Od końca świata (epidemii i zaćmienia słońca) do końca świata (wichury).” Na podstawie pamiętników dziadka oraz ojca autorki, powieści inspirowane dziejami jej rodziny. Historia Polski uchwycona z perspektywy miejsca, gdzie nowinki ze świata (które są czytelnikowi relacjonowane po wejściu w każdy kolejny rok) jeśli już docierają, to z ogromnym opóźnieniem. W centru bowiem znajdują się jednostki, które utknęły w tradycji, ale dążą do zmiany.

„Wieczorne gody“ to koniec trylogii, domknięcie spraw z tomów poprzednich, ale nie stanowcza kropka, która odpowiada na wszystkie pytania i nie pozostawia miejsca na snucie wyobrażeń. Bo powieść się kończy, a Jóźwiakowie trwają. Ludźmi z krwi i kości natomiast nie stali się dla czytelników jedynie przez inspiracje prawdziwymi osobami oraz dziejami, ale już samą kreacją. Znamy bowiem ich troski i radości, patrzymy jak na kolejnych stronach dorastają i się starzeją. Każdy z nich jest dopracowany i zyskuje własną historię, własne miejsce, gdzie zdaje się faktycznie żyć. Są oni ogromnym atutem serii, choć jeszcze mocniejszym jest oddanie realiów codzienności chłopstwa, uchwycwnie nastrojów społeczeństwa, a nie jedynie najważniejszych wydarzeń historycznych. Z kart powieści dowiemy się o zmianach w podejściu do dziedziców, nastrojach wokół podróży do Ameryki czy relacji z uprawianą ziemią. Miejsce znajdują dla siebie ludowe wierzenia i zmiany w podejściu do edukacji. Początki zyskiwania przez kobiety wolności.

Wielowątkowa i wielowymiarowa powieść obyczajowa, która od chwili wejścia na rynek nieustannie pozytywnie mnie zaskakuje — oto z czym mamy kontakt, podczas lektury każdej części serii. Jeśli miałabym mówić o jakiś minusach, to musiałabym wspomnieć, że w tomie trzecim autorka porzuca linearną chronologię, a robi to tylko na moment, bez chęci kontynuowania. Innych wad jednak nie dostrzegam.