Opinia na temat książki Porywy namiętnych serc

To mój ulubiony tom, i raczej już tak zostanie. Do głosu tutaj dochodzi przede wszystkim Teodozja i śmiało można powiedzieć, że niesie na swoich barkach praktycznie całą fabułę. Po zdarzeniach poprzedniej części, poznaniu prawdy o rodzicach, dziewczyna podejmuje decyzję, że musi się zmienić. Rezygnuje z poszukiwania męża i postanawia się kształcić. Tylko co z tym, że jej serce mocniej bije do jednego mężczyzny?

Gdyby wcześniej ktoś mi powiedział, że ta część skupia się na Teosi, podeszłabym do niej z jeszcze większą rezerwą. W drugim tomie bardzo mnie zmęczyła ilość miejsca poświęcona dorastającym podopiecznym Aurelii. A tymczasem to była bardzo dobra decyzja. Przejmując pałeczkę, Teodozja wniosła do powieści powiew świeżości, nadała jej większego dynamizmu. I po prostu – jej wątek zdecydowanie najmocniej mnie wciągnął.

Trzeci tom sagi rozgrywa się w latach 1908–1919, więc na jej kartach pojawiają się również dywagacje polityczne, I wojna światowa i w końcu odzyskanie niepodległości. Te wydarzenia jednak nie wybijają się na pierwszy plan. Zaprzątają uwagę bohaterów, niektórych mocno dotykają, ale ważniejsze są losy samych bohaterów rozgrywające się na tle tych niespokojnych czasów.

Co mi najbardziej przeszkadzało w tej części? Okazało się, że nabawiłam się przy tej serii alergii na „pannicę”. Bardzo, bardzo wyróżnia się w tekście, zwłaszcza jeśli pojawia się niemal na każdej stronie. Dlatego w przypadku bohaterów jak najbardziej może być, jeśli pasuje, ale w przypadku narratora… tu bym uważała, zwłaszcza że czasami tak wyraźnie negatywne w odbiorze słowo jest otoczone zupełnie neutralną narracją…