7 babek, 1 dziadek

Powojenny Sopot, mieszkania zagęszczone współlokatorami, sympatyczna rodzina Siemionków, chorowita Paulina i tajemnicza kobieta, która koniecznie chce autorce opowiedzieć o swoim dziadku - tak się zaczyna ta opowieść.
Im dalej, tym lepiej, ciekawiej, zabawniej - perypetie klubu pań, w wieku nieco zaawansowanym, wspierających się wzajemnie i kłócących zażarcie, obraz miasta, jakiego już nie ma, a przede wszystkim, fenomenalny humor i cudowny język.
Z ogromną przyjemnością czytałam przemowy babci Irmi, podziwiałam energiczną Konstancję i te słowa, już dawno nie używane - kto teraz powie, że ma do kogoś feblik? :)
Jest to jedna z kilku książek autorki, chyba niesłusznie zapomnianej, która pisała w sposób niezwykle barwny, ciepły i zarazem ogromnie zabawny.

Rewelacyjna powieść obyczajowa, ciepła i przyjazna. Bohaterkami powieści jest 7 kobiet, o różnych temperamentach i wieku (większość w bardzo dojrzałym) i 1 mityczny dziadek. Tematem przewodnim jest codzienne życie ludzi w PRL-owskim Sopocie, problemy, z którymi borykają się wszyscy ludzie w każdej epoce: rodzinne, mieszkaniowe, potrzeba przyjaźni, miłości, życia.
Powieść niesłusznie zapomniana. Rewelacyjna i wyśmienita, wzrusza i rozśmiesza.
Jak zawsze, babcie powalają na łopatki. Polecam!