“Krzyczy, szepce, jęczy, błaga, rozbiłby głową o lód, gdyby to coś dało, ale nie ma mnie już w jego głowie, nie ma mnie nigdzie, jest tylko on, wpatrzony w zamarzniętą wodę, nadsłuchujący, czekający znaku, niewiedzący jeszcze, że żadnych znaków nie ma. ”
Jestem błyszczącym, jasnym wężem i sunę przez poszycie. Głęboko we mnie tkwi gorące miejsce, które pulsuje w rytm lasu. Kiedyś miałem twarz i imię. Przez błąd na bilecie kilkuletnie Satek wierzy...