/3777b909704cb5377b477618262c3099/n/sergiusz-kowalski)
Sergiusz Kowalski – polski socjolog pochodzenia żydowskiego, publicysta i tłumacz, działacz opozycji w PRL.
Urodził się w Incie koło Workuty na terenie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Jest wnukiem działaczy Komunistycznej Partii Polski. Po zwolnieniu z łagru jego polsko-żydowska rodzina przeniosła się do Polski w 1956 w ramach akcji repatriacyjnej. W 1976 ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako malarz pokojowy. W 1986 obronił doktorat z socjologii, w tym samym roku uzyskał członkostwo w Polskim Towarzystwie Socjologicznym.
Urodził się w Incie koło Workuty na terenie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Jest wnukiem działaczy Komunistycznej Partii Polski. Po zwolnieniu z łagru jego polsko-żydowska rodzina przeniosła się do Polski w 1956 w ramach akcji repatriacyjnej. W 1976 ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako malarz pokojowy. W 1986 obronił doktorat z socjologii, w tym samym roku uzyskał członkostwo w Polskim Towarzystwie Socjologicznym.
Podczas studiów jako członek Zrzeszenia Studentów Polskich współorganizował akcję protestu przeciwko połączeniu tej organizacji ze Związkiem Młodzieży Socjalistycznej i przekształceniu jej w Socjalistyczny Związek Studentów Polskich[3]. Od połowy lat 70. brał udział w akcjach i protestach opozycyjnych. Zajmował się dystrybucją pism drugiego obiegu, współpracował z Komitetem Obrony Robotników, Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR” i Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA, był sygnatariuszem Deklaracji Ruchu Demokratycznego. Od 7 do 14 maja 1980 w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej uczestniczył w głodówce solidarnościowej z uwięzionymi Dariuszem Kobzdejem i Mirosławem Chojeckim.
Podczas strajków sierpniowych 1980 aresztowany jako działacz KSS KOR, uwolniony na mocy porozumień sierpniowych. Był ekspertem w Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego w nocy 13 grudnia 1981 został internowany wraz z żoną Kingą Dunin-Horkawicz, a ich półroczny syn został umieszczony w izbie dziecka. Zwolnienie uzyskał w lipcu 1982.
W latach 1986–1987 pracował jako asystent w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, od 1990 do 2003 był zatrudniony w Instytucie Studiów Politycznych PAN[1][4]. W pierwszej połowie lat 90. wchodził w skład zarządu Fundacji im. Stefana Batorego, współtworzył stowarzyszenie Otwarta Rzeczpospolita i polski oddział B’nai B’rith, którego przewodniczącym został w 2014. Wszedł w skład Kolegium Społecznego w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie.
Tłumacz literatury i eseistyki z języków angielskiego, rosyjskiego i francuskiego.
/o-9788380495555/n/miasto-cierni-najwiekszy-oboz-dla-uchodzcow)
/5daf721db1b5ca6a0722453bd90cef4a/n/morze-wewnetrzne)
/o-139737/n/krytyka-solidarnosciowego-rozumu)
/aca60944461912fdef8925334a8831b4/n/krotki-przewodnik-po-systemach-postkomunistycznych)
/c670d4700c8d9b20943bbeb5ffaaa16f/n/na-krawedzi-przetrwac-lodzkie-getto-auschwitz-i-wiecej)
/e58b2afe4a36482bf9545c7886515cf4/n/pokolenie)
/o-1247342/n/prawa-czlowieka-i-ich-granice)
/o-374756/n/wiek-zydow)
/dd2dbecb-1ed3-4135-bdf9-72989a55cc04/n/wolyn-1943-ukrainsko-polskie-czystki-etniczne)
/376eb238-7f33-4a6e-a477-595d3cb276ec/n/zamiast-procesu)
