Polski poeta, satyryk i bajkopisarz okresu Młodej Polski.
Kształcił się w gimnazjum w Płocku, a potem na Wydziale Prawa Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 1894 publikował drobne utwory w pismach warszawskich. W latach 1901–1907 wchodził w skład redakcji pisma Chimera, w którym często publikował swoją twórczość. Był mężem poetki Marii Komornickiej.
W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, pod koniec życia jako cenzor filmowy. Wtedy wycofał się z życia literackiego i zaprzestał działalności.
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 62-1-27).
We wspomnieniach współczesnych Lemański został zapamiętany jako infantylny dziwak. Irena Lorentowicz pisała o nim: „Wielki przyjaciel dzieci, dziwak i czarodziej, samotnik i milczek”.