Uprawianie „korespondencji sztuk” nie jest niczym nowym, to długa tradycja by przypomnieć mistrza renesansu włoskiego Leonarda da Vinci z jego jednoczesnym malowaniem wizerunków tablicowych, tworzeniem scenografii i scenariuszy dworskich wydarzeń, projektowaniem instrumentów jak np. viola organista czy nawet przyrządów do latania albo murów i machin obronnych. Ale są i bliżsi nam czasowo artyści jak Richard Wagner i jego teoria Gesamtkunstwerku czy Wyspiański piszący z powodzeniem dramaty, a jednocześnie malujący kościoły i projektujący witraże czy meble, a nawet prace konserwatorskie w kościele św. Krzyża czy na Wawelu, kolejni to Witkacy, Tadeusz Kantor oraz Bogusław Schaeffer. Ja tylko wpisuję się w ten nurt. Wszystko co uprawiam jest dla mnie ważne i dlatego się tym zajmuję. Natomiast chcę podkreślić, że uważam iż każda z dziedzin ma swój warsztat, zatem chcąc się czymś zająć trzeba i warto się tego uczyć. I tak m.in. studiowałam w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, ale i w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier, czy brałam udział w kształcących spotkaniach Koła Młodych w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich pod okiem prof. Bogusława Żurakowskiego.

Nasz ojciec Bartłomiej Maria Boba zainicjował taką edukację, a mama Danuta podążyła jego ścieżką i wzięła na siebie przerabianie z nami podstawy programowej. Rodzice nie posłali nas do szkoły w PRL z przyczyn światopoglądowych, nie zgadzali się na dysonans pomiędzy wychowaniem w szkole i w domu. Ojciec sprzeciwiał się doktrynom materialistycznym uznając siebie za spiritualistę. Od samego początku był w opozycji do systemu. Przed wojną przyjaźnił się z prof. Wincentym Lutosławskim, czytał Feliksa Koniecznego, Ci filozofowie mieli na niego duży wpływ. Tato był przedwojennym inteligentem – urodził się w 1899 r. więc jego nie tylko młodość, ale najlepsze lata upłynęły właśnie w międzywojniu. Sam był nauczycielem i wykładowcą, a nawet miał doświadczenia jako edukator domowy paniczów Twardowskich w kobylnickiej ordynacji pod Poznaniem. Mama choć nie zdążyła zrobić wyższych studiów i poprzestała na maturze z 1939 r. z uwagi na wybuch wojny, to też miała bogate doświadczenia pedagogiczne. Jako prymuska w krakowskim liceum im. A. Mickiewicza udzielała korepetycji, a w czasie wojny uczyła na tajnych kompletach kilku przedmiotów z całego programu szkoły średniej i jej uczennice – trzy siostry Jachimskie zdały pomyślnie maturę. Tak ED w naszej rodzinie zaczęło się w 1952 r. od siostry Bogumiły, a ja zakończyłam eksternistyczną edukację w 1981. Moje rodzeństwo nie było egzaminowane regularnie, bo przez 10 długich lat ciągnęły się procesy, rozpraw było aż 18. Ojciec na szczęście studiował prócz rolnictwa prawo i ekonomię i dzięki temu mógł sam bronić sprawy w sądach. Ja już dostałam zgodę „w spadku”, wystarczyło że tato poszedł z wyrokiem do kuratorium i dostał prolongatę na kolejne dziecko. Między mną a najstarszą siostrą jest aż 22 lata różnicy. Zdawałam co roku egzaminy ze wszystkich przedmiotów w rejonowej szkole, nawet z plastyki i robótek ręcznych i dostawałam świadectwa, tylko bez oceny z zachowania. Ja też miałam już guwernerów – nauczycieli prywatnych od przedmiotów ścisłych - matematyki, fizyki i chemii oraz języka rosyjskiego. Moje rodzeństwo wszystkich przedmiotów uczyła mama. Ale co najważniejsze ona wpoiła nam umiejętność samoedukacji, czytania ze zrozumieniem, nauczyła nas „uczyć się”. To bardzo procentuje w życiu. O tej naszej historii można przeczytać bardzo dużo – są artykuły w Internecie i prasie drukowanej zarówno codziennej jak specjalistycznej z zakresu edukacji, rodzice mają hasła w Wikipedii, a ostatnio w Wydawnictwie Uniwersytetu Opolskiego ukazała się książka autorstwa pani dr Magdaleny Giercarz-Borkowskiej pt. Edukacja domowa od tradycji ku współczesności i w niej jest kilkadziesiąt stron o naszej rodzinie, są wywiady z siostrami, zacytowane są też dokumenty i jedno z odwołań mojego ojca w którym przedstawia swoje życiowe credo, nawet cytat z jego wypowiedzi posłużył za motto do całej książki. Ponadto powstał w tym roku film dokumentalny ze scenami fabularyzowanymi autorstwa Piotra Augustynka i Krzysztofa Ridana pt. W imię najwyższych wartości który właśnie jest nominowany w festiwalu NNW w Gdyni jako jeden ze 103 zakwalifikowanych produkcji na 260 zgłoszonych do konkursu. Niejednokrotnie słyszę, że nasza historia jest wymarzona na fabularny serial czy film pełnometrażowy oraz na powieść historyczną.

Co do zawodu pisarz to podobnie jak z innymi zawodami – może być wyuczony albo/i wykonywany. Zawód – profesja zaczyna się tam gdzie praca za pieniądze, zlecenia, projekty zadania. Natomiast w sztuce można też mówić o działalności, można być profesjonalistą choć zawodowo robić coś innego, wielu jest np. lekarzy którzy żyją z medycyny, ale prócz niej uprawiają jakąś inną dziedzinę np. właśnie piszą lub grają. Podobnie znam prawników czy informatyków, którzy są zawodowymi muzykami – ukończyli w tym kierunku także wyższe studia i stoją zawodowo jakoby na dwóch nogach, niektórzy nawet trudno powiedzieć w którym zawodzie lepiej zarabiają. Ponieważ poezja jest mało „pokupna” trudno mówić o zawodowym byciu poetą – poeta raczej jeśli już chce zarabiać blisko poezji to zajmuje się dydaktyką w szkolnictwie lub prowadzi warsztaty, albo zajmuje się edytorstwem, albo krytyką literacką czy dziennikarstwem. Ale popularne jest właśnie to, że uprawia dla pieniędzy inny zawód – co nie oznacza, że ten inny ma być uprawiany bez pasji. Może też być źródłem inspiracji. Profesjonalizm natomiast dla mnie oznacza poziom – można żyć z kelnerstwa i być profesjonalnym poetą. Kiedy się wykluwa poeta profesjonalny? Kiedy tworzy nie okazjonalnie, publikuje regularnie, krytyka ocenia go pozytywnie, a przynajmniej bierze pod uwagę. Natomiast absolutnie uważam, że pisać może każdy i nawet słabe pisanie jest lepsze od żadnego. Nasz prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Michał Zabłocki prowadził nawet warsztaty pt. Scriptura – chodziło w nich o to, żeby codziennie coś pisać - cokolwiek, słowotok, zapisywać myśli, bo to oczyszcza, uspokaja, porządkuje i pomaga w samorozwoju.

A Fundację Art Forum założyłam w 2010 r. – chciałam przyczyniać się do promowania synkretyzmu – syntezy sztuki, oraz akordeonu jako instrumentu przyszłości i łączyć go z wokalem. Chciałam w sposób niezależny realizować swoje pomysły kulturotwórcze. Pierwszy projekt jaki powołałam do życia to były warsztaty partytur graficznych – zgromadziłam studentów ASP, AM i PWST (obecnie AST) i malowaliśmy obrazy do grania, a potem były wystawy połączone z koncertami. Hasłem warsztatów, które z czasem ochrzciłam Plazyką od połącznia Plastyki z Muzyką stało się „obraz można zagrać, a muzykę namalować”. Kolejnym „dzieckiem” był Krakowski Festiwal Akordeonowy, który istnieje od 2011 r. i stał się rozpoznawalną międzynarodową marką. Inicjatyw stale przybywa – mieliśmy Morsztyn-Barok-Festiwal z okazji 400 lecia urodzin J.A. Morsztyna, Art Forum Festiwal poświęcony muzyce współczesnej i intermediom z okazji 10 lecia fundacji, jest cyklicznie Małopolski Festiwal Muzyka w Zabytkach, Pałacowe Salony Literacko-Muzyczne w Pałacu Sztuki… Pomysłów jest nieskończenie wiele – oby tylko środki były, a jak wiadomo ubieganie się o nie, a potem rozliczanie, nie jest łatwe i pochłania mnóstwo czasu i energii.

Co do mistrzów to kiedy byłam nastolatką i startowałam w olimpiadach z wiedzy o sztuce to moimi ulubieńcami był Hieronim Bosch i Amadeo Modigliani, ale z czasem przybywało sympatii – odkrywałam kolejnych i kolejnych – Monet, Klimt, Malczewski, Boznańska, Nowosielski, Łempicka można by długo wymieniać. Nie mam jednego ulubionego stylu i kraju, ani okresu w historii, choć mogę powiedzieć, że wolę średniowieczne i renesansowe malarstwo tablicowe od sztalugowego z epoki baroku, a szczególnie od klasycyzmu. Ale są pojedyncze dzieła czy autorzy także i w tych okresach, którzy mnie zachwycają. Lubię też malarstwo monumetalne – polichromie ścienne. Mam też swoje ulubione muzea i tam napisałam niejedną ekfrazę. Cudze malarstwo inspiruje mnie bardziej do pisania niż własne - jak i po co pisać o swoim obrazie? - jeśli mam ochotę sama z siebie malować słowami to po prostu piszę wiersz. Natomiast cudzy wiersz potrafi we mnie zagrać i lubię pisać do nich melodie. Mało za to stworzyłam piosenek do swoich tekstów.

Idealny odbiorca? – człowiek otwarty, ciekawy, bez uprzedzeń, a jednocześnie znający się na sztuce, choć może to też być ciekawe świata dziecko, które uczy się dzięki spotkaniu z twórczością.