Ostatnie wydarzenie wyjątkowo mocno pchnęły mnie do refleksji o tym co kształtuje społeczeństwa takie jak Ukraina, Polska czy Rosja, która akurat od lat jest indoktrynowana propagandowymi i mocno kontrolowanymi mediami, tak innymi od głosu tego dalszego, otwartego świata. Jak ogromy wpływ na społeczeństwo ma szeroko pojęta kultura. Choć lektury i literaturę patriotyczną odłożyłam daleko na bok tak szybko, jak tylko wyfrunęłam ze szkoły, muszę przyznać, że mając w tle obecne wydarzenia na Ukrainie, niektóre z tych tekstów wybrzmiewają teraz z dużo większą mocą. Jak wiele w tych tekstach można znaleźć obrazów, które dziś oglądamy w TV? O ile bardziej poruszające są opisy bohaterskich postaw! Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, widoczne staje się jak ważne jest pielęgnowanie dorobku kulturowego każdego społeczeństwa by utrwalać i doceniać takie historyczne, godne postawy. Jak ważne jest by pamiętać, że pokój nie jest czymś oczywistym i gwarantowanym? Trzeba ciągle z czułością go pielęgnować by mógł rozkwitać i uczyć nas wzajemnego szacunku i tolerancji.

Tym krótkim komentarzem wprowadzenia, chciałabym przypomnieć dzisiaj wiersz Stanisława Barańczaka. Nie  czytałam go od lat, a dziś wyjątkowo mnie wzrusza.

                             „Jeżeli porcelana to wyłącznie taka”

                            Jeżeli porcelana to wyłącznie taka
                            Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu,
                            Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
                            Nie było przykro podnieść się i odejść;
                            Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
                            Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
                            Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć
                            gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
                            na inna ulicę, kontynent, etap dziejowy lub
                            świat

                            Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?
                            Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
                            Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
                            w świecie
                            czuł się jak u siebie w domu?

Może to dobry moment, żeby wrócić do takich utworów? Chociaż poezji nie tykałam od lat… Wydaje mi się, że takie utwory przyczyniają się do budowania tożsamości narodowej. W końcu dźwigają ze sobą ciężar historii, przypominają co tak na prawdę ma w życiu wartość, a co stanowi tylko kruchą fasadę pozorów i złudzeń. Kruchą, jak tytułowa porcelana.