Brat mojego męża recenzja

"Brat mojego męża" to powieść pełna sekretów rodzinnych oraz tajemnic z przeszłości, które rzutują na teraźniejszość powodując kolejne niedopowiedzenia i manipulacje.

Trzy rodziny uwikłane w grzechy młodości los zetknie na nowo poprzez związek ich dzieci. A to co ich połączy będzie jeszcze bardziej niemoralne i mroczne, wręcz nieprawdopodobne.

Młoda wdowa z dwójką dzieci nie ma na świecie nikogo poza teściem, który ledwo ją toleruje, ale mimo to hojnie pomaga ze względu na swoje ukochane wnuki. Dodatkowo Diana otrzymuje nieocenioną pomoc i prawdziwe wsparcie od sąsiadów a jednocześnie krewnych zmarłego męża.

Skąd taka troska obcych ludzi i skąd tak nieprzejednany chłód i antypatia ze strony teścia? Jaką rolę odgrywa w tym wszystkim nieznany jej dotąd brat bliźniak zmarłego, który nagle wrócił do Polski, a jest dokładną kopią Pawła i zna wiele szczegółów z życia małżonków? Jaka tajemnica kryje się za tragicznym wypadkiem? W tej historii każdy skrywa jakiś sekret i grzech... Każdy!

Śmierć Pawła w budzącym pewne wątpliwości wypadku samochodowym oraz pojawienie się jego brata są kamykami, które uruchamiają lawinę zdarzeń, odsłaniających kolejne tajemnice. Diana szybko przekonuje się, że jej dotychczasowe życie było iluzją, zbudowaną na kłamstwach i manipulacjach.

Od lat zakochany w kobiecie Piotr robi wszystko, by zbliżyć się do niej oraz swoich bratanków. Jego determinacja, troska i czułość przynoszą efekty. Kobieta odwzajemnia uczucia, czując dziwnie głęboką więź z tym prawie obcym mężczyzną, przez co zaczyna wątpić w śmierć męża. Bliźniak zbyt go przypomina, chociaż bardziej... z czasów narzeczeństwa.

To, co mnie najbardziej urzekło w lekturze to dość szerokie spektrum psychologicznych odniesień co do wyjątkowej relacji, jaka łączy bliźnięta jednojajowe oraz jej wpływu na tożsamość każdego z nich. Zaburzenia oraz problemy behawioralne jakie mogą się pojawić, nie zawsze zauważone, ale też znaczenie jakie ma indywidualność każdego dziecka, podkreślana i egzekwowana w takich sytuacjach przez terapeutów.

Mocne strony i zalety książki przenikają się z jej mankamentami, są ściśle powiązane.

Autorka zastosowała schematyczny i dość przewidywalny zamysł wykorzystywany w powieściach o bliźniakach, by jednak bardzo szybko zaskoczyć czytelnika, wznosząc pomysłowość, a wręcz perfidie zachowania bohaterów do granic dobrego smaku, żeby nie powiedzieć perwersji.
Tak więc pomysł na fabułę, jak najbardziej na plus, zaskakuje mimo przewidywalności. Również kwestia wypadku czy ewentualnego zabójstwa została wyjaśniona w nieprzewidywalny sposób. Aczkolwiek sam wątek kryminalny był słaby, tak jak nagle się pojawił, tak nagle i bez żadnego właściwie rozwinięcia przygasł, ale oczywiście został domknięty.
Na pewno na pochwałę zasługuje ukazanie dojrzałości bohaterów, którzy postanowili budować związek na fundamentach pozbawionych kłamstw. Wyjaśnili sobie wszystkie sprawy z przeszłości, co wymagało odwagi, uczciwości oraz ufności.
To co z kolei najbardziej mnie raziło, to łatwość z jaką Diana poradziła sobie z rewelacjami, które wyznał Piotr. Moim zdaniem zabrakło tutaj pokazania jej emocji, zranienia i psychicznych szkód, próby zrozumienia czy pogodzenia się z tak wielkim oszustwem, traumą. Ten aspekt został kompletnie pominięty, zignorowany i po prostu przeskoczono dalej.

Książka niesie także ważne przesłanie, szczególnie aktualne w tych czasach, że bezkrytyczna miłość do dzieci, zapewnianie wszystkiego bez jednoczesnego stosowania granic, nigdy nie prowadzi do dobrego. Widzimy to na przykładzie braci, ale także na przykładzie rozpieszczonej i zepsutej córki sąsiadów. Fajnie, że tę refleksję wysnuł sam bohater, który tego zepsucia doświadczył, a który jednocześnie potrafił uświadomić sobie tę trudną prawdę i pracować nad sobą, by stać się lepszym człowiekiem.
Bliźnięta jednojajowe z pozoru identyczne, fizycznie, mentalnie, celowo dopasowujące się charakterologicznie, by móc realizować swoje plany i kaprysy, jednak zasadniczo się różnią. Ich rozłąka, jednemu pozwoliła odnaleźć własną tożsamość i zmężniec, a drugiego zniszczyła, pomimo lepszych wydawałoby się warunków. Jeden okazał się silny i rozsądny, a drugi niedojrzały i niestabilny.

Puentą i pozytywnym akcentem na koniec niech będzie miłosny wydźwięk tej historii. Otóż można oszukać percepcję wzroku, nawet umysłu, ale nie serca, bowiem ono zawsze rozpozna prawdziwe uczucie miłości. Diana wyczuwała kiedy jest przy niej ukochany mężczyzna, a kiedy "ktoś jakby obcy, choć niby ten sam". Absolutnie tego nie rozumiała, nie potrafiła zracjonalizować... ale to czuła.

Lektura wciągająca, czyta się z dużym zainteresowaniem i emocjami, mimo że zmienna narracja wprowadza nieco chaosu. Początkowe opisy zawiłości rodzinnych nieco się dłużą, ale w pewnym momencie akcja mocno przyspiesza i nabiera rumieńców. Epilog jak to bywa w tego typu powieściach nieco sztampowy, co jednak nie zmienia wartości całej pozycji.