Biblioteka o Północy recenzja

Co by było gdyby…

Pewnie nieraz zadawaliście sobie to pytanie. Śmierć jest tajemnicą. Ludzie od zawsze próbują zgłębić ten fenomen. Religia i filozofia podają różne scenariusze: niebo, piekło, czyściec, reinkarnacja, nicość… Chcemy wierzyć, że człowiek to coś więcej niż materia. Książka Matta Haiga oddziałuje na czytelniczą wyobraźnię podając niezwykły pomysł na kres naszego istnienia.

„ ‒ Między życiem a śmiercią znajduje się biblioteka ‒ tłumaczyła. ‒ A w tej bibliotece półki ciągną się w nieskończoność. Każda książka daje ci szansę na wypróbowanie życia innego, niż prowadziłaś. Możesz w ten sposób sprawdzić, jak wyglądałoby twoje życie, gdybyś dokonała innych wyborów… Czy postąpiłabyś inaczej, gdybyś mogła cofnąć decyzje, których teraz żałujesz? ‒ spytała w końcu.”

Główna bohaterka Nora Seed to cierpiąca na depresję nauczycielka gry na fortepianie, która pewnego dnia postanawia zakończyć swą ziemską egzystencję. Jakie jest jej zdziwienie, gdy trafia do jedynej w swoim rodzaju poczekalni, to tytułowa Biblioteka o Północy. Spotyka tam panią Elm – bibliotekarkę z liceum, która stanie się jej przewodniczką po wieloświatach. Przed Norą niespodziewany dar od losu, może przeżyć różne warianty swoich bytów i podjąć inne decyzje, a także poznać ich konsekwencje. Średnio polubiłam Norę, to bohaterka irytująca. Jednak to nie ona jest najważniejsza. Tak naprawdę na jej miejscu mógłby się postawić każdy, wszak w swoich bibliotekach mamy osobiste Księgi żalów.

Książka magiczna. Krzepi, wzrusza i zmusza do refleksji. Często skupiamy się na tym, co nam nie wyszło, co jest złe, czego żałujemy. Tymczasem autor daje prostą wskazówkę – doceń to, co masz. Ta współczesna baśń, opisująca niby trywialną historię, trafia do czytelnika z mocnym przekazem. I choć zakończenie jest przewidywalne, jestem gotowa wybaczyć to autorowi.

Na koniec to, co ujęło mnie szczególnie. Praktyczna realizacja słów Umberta Eco: „Kto czyta książki, żyje podwójnie”. Afirmacja czytelnictwa i metafora biblioteki, jako bramy do wielu światów. Tylko tyle i aż tyle. Zacna lektura na jesienny czas. Jestem pod wrażeniem.