Moje CUDowne dwubiegunowe życie recenzja

Pamiętniki, biografie są dla mnie szczególnymi książkami. Otworzyć się publicznie na tyle, żeby opowiedzieć swoją trudną historię choroby i życia z nią wymaga nie lada odwagi i wewnętrznej siły. Dodatkowo narracja jednoosobowa utrudnia wgląd w cały kontekst sytuacji w jakiej się on znajduje. Anna Libre w książce „Moje CUDowne dwubiegunowe życie” opisała swoją drogę do uznania bardzo trudnej, nieprzewidywalnej i często niezrozumiałej choroby. W skrócie CHAD. Naprzemienne okresy depresji i manii lub nawet hipomanii dezorganizują życie samego chorego jak i całej rodziny. Choroba nigdy nie dotyczy samego pacjenta i warto o tym pamiętać nie tylko w zaburzeniach psychicznych.

Autorka opisuje swoje życie z chorobą, skupiając się na swoich emocjach i nastrojach. Za każdym okresem depresji i manii stoją też decyzje, czyny, których konsekwencje w okresie równowagi są nieraz trudne do zaakceptowania. Depresja – ciągłe leżenie pod kocem, apatia, wszechogarniający smutek, poczucie braku sensu w życiu. A mania? Mania to wszechmoc! Ania nie śpi, często nie je a pomysłów do realizacji ma mnóstwo w głowie. Kreatywność. Energia. Teraz, już, trzeba działać. Ilość energii do dyspozycji się nie zmniejsza. Naprzemiennie. Jakie to musi być wyczerpujące. Dla chorego ale i dla całej rodziny. Pobyty w szpitalach psychiatrycznych, wizyty u psychiatrów, zmiany lekarzy i żadnej poprawy. Frustracja. Jej samej i rodziny. Ciągła karuzela, którą steruje choroba.

„Moje CUDowne dwubiegunowe życie” to podróż w głąb choroby i siebie samej. Najważniejszy krok to akceptacja choroby, uznanie jej przed sobą, swojej bezsilności wobec niej i poproszenie o pomoc. Ania „oswoiła” chorobę, nauczyła się z nią żyć, ma wspaniałą rodzinę, męża, dwoje CUDownych synów. Daje nadzieję chorym ale i ich rodzinom, że każde życiem jest CUDem, ze warto walczyć o siebie, swoje marzenia, komfort życia i funkcjonowania w nim. Ania zwraca również uwagę, że epigenetyka ma znaczący wpływ na wystąpienie danej jednostki chorobowej w kolejnych pokoleniach. Na ten moment jestem jeszcze sceptyczna co do Ustawień Systemowych metodą Berta Hellingera niemniej Ania rozbudziła na nowo moją ciekawość. Dodatkowo podkreśla jak ważne jest poszukiwanie odpowiedzi w sobie, zrozumienie przez lekarzy i psychoterapia.

Szczera, bezkompromisowa opowieść o swoich emocjach i nastrojach w chorobie, o walce o godne, szczęśliwe życie a później również mierzenie się z chorobą swojej matki, która nie miała tyle siły co Ania i nie uznaje swojej choroby.

Ubolewam, że nikt nie uczy nas o zaburzeniach psychicznych a określenie „wariat” nadal zwalnia niektórych z refleksji, że kiedyś i on może zachorować. Polecam serdecznie, czytajcie. Warto znać i wiedzieć.