Moje CUDowne dwubiegunowe życie recenzja

"Moje CUDowne dwubiegunowe życie" to jedna z tych książek, które warto przeczytać, szczególnie gdy w naszym otoczeniu lub rodzinie przebywa osoba z CHAD, czyli chorobą dwubiegunową. Każdy bowiem powinien wiedzieć, z czym tak naprawdę zmaga się osoba zaburzona. Łatwiej wtedy pomóc i zrozumieć sytuację, która bywa naprawdę nieznośna, a czasem nawet groźna. Przekonuje też o tym sama autorka Anna Libre.

Głowna bohaterka będąca zarazem autorką postanowiła na nowo opowiedzieć swoją historię życia z CHAD. Nie jest to łatwe, ale ta młoda kobieta zmagająca się ze swoją chorobą od 12 lat z niezwykłą precyzją opisuje wszystkie stany świadomości lub nieświadomości, z jakimi przyszło się zmagać jej oraz rodzinie. Anna to osoba niezwykła, ponieważ – wbrew rozsądkowi i diagnozie – zapragnęła zostać matką i dokonała tego aż dwukrotnie. Czynnie też uczy angielskiego oraz zajmuje się zagadnieniami duchowości czy rozwoju osobistego.

W słowach zawartych w autobiografii udowadnia, że odważnie stawia sobie kolejne cele i pokonuje trudności, spełniając przy tym wiele marzeń. Z niemal rozbrajającą szczerością Autorka opisuje swoje zmagania z dolegliwościami wynikającymi z diagnozy, podając często dość kompromitujące ją samą szczegóły kolejnych stadiów choroby. To tylko pokazuje, jak ogromnie trudną chorobą jest psychoza maniakalno-depresyjna. Tragiczne wydarzenia nie pozostają obojętne na otoczenie, a szczególnie rodzinę, która – jak się okazuje – choruje razem z osobą dotkniętą CHADEM.

Tutaj należą się ogromne gratulacje dla Autorki, która wykazała się ogromną wiedzą z dziedziny psychiatrii w kontekście własnych doświadczeń. To od niej dowiadujemy się tak naprawdę, czym jest CHAD i jeśli dotąd sądziliście, że poznaliście już wszystkie symptomy, bo gdzieś tam sobie poczytaliście, jesteście w błędzie. W tej chorobie niczego nie można przewidzieć i właśnie na tym polega jej niebezpieczeństwo. Człowiek dotknięty CHAD staje się nieobliczalny, wręcz niebezpieczny, a przez to dąży do autodestrukcji. Mamy niebywałą szansę – dzięki słowom Autorki – doświadczyć koszmaru i dowiedzieć się, czym są: depresja, mania, hipomania, stan mieszany oraz psychoza. Przez swoją historię pragnie pokazać innym, że niektóre stany można wyleczyć jedynie za pomocą terapii farmakologicznej.

Tak naprawdę są to historie dwóch kobiet: matki i córki, stąd płynie największa wartość tej historii: poznajemy tę samą chorobę z dwóch różnych perspektyw – matki i córki. Ta ostatnia jest właśnie Autorką, która niczym świadek pokazuje, co dzieje się z rodziną, w której żyje osoba z CHAD niemająca zamiaru poddać się leczeniu. Skutki są opłakane i najczęściej prowadzą niestety do rozpadu wszystkich relacji.

Mimo ogromnej tragedii, ze słów Anny Libre można wyczytać o ogromnej miłością, jaką darzą się wszyscy wokół. Ta miłość nie ustaje, nawet gdy osoba chora nie jest już sobą, ponieważ symptomy, jakich doświadcza, odbierają jej możliwość logicznego myślenia. Ten stan przypomina sinusoidę: raz radość pomagająca przenosić góry, a potem nieszczęście i poczucie bezsensu, beznadziei. Człowiek powoli spada w przepaść, często pociągając za sobą innych. Dlatego bez wyrzutów sumienia należy dobitnie powiedzieć, że choruje nie tylko jednostka, ale cala społeczność wokół niej zgromadzona.

Moim zdaniem to książka dla każdego, kto interesuje się ludzką psychiką. Dowiadujemy się z niej bowiem nie tylko o samym CHAD, ale też jak radzić sobie z depresją (również tą poporodową). Aby w pełni zrozumieć człowieka w stanach depresyjnych, trzeba naprawdę chcieć z nim przebywać, obserwować, a już na pewno nie mówić: "jakoś to będzie". Każdy bowiem stan chorobowy leczyć zaczynamy od jego akceptacji, a nie negacji, co jest powszechną praktyką wśród laików.