Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia recenzja

Rozczarowanie i poczucie zmarnowania naprawdę dobrze zapowiadającej się i wróżącej spory potencjał książki - taka ogólnikowa refleksja nawiedza mnie po przeczytaniu "Operatora 112".
Jak to możliwe, że przy tak ciekawym i pełnym wyzwań charakterze pracy, jakim bez wątpienia jest osoba operatora numeru alarmowego można było tak - zdawałoby się - lekkomyślnie skopać i zmarnować potencjał?

Roman Kluska to wieloletni pracownik zatrudniony na stanowisku operatora Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego. Widać pasję, zacięcie, wrażliwość, ale i wzrastający na przestrzeni lat w zawodzie dystans, który czasami jedynie skraca się niebezpiecznie, by pozwolić bohaterowi uronić łzy żalu czy smutku. Powiedzmy sobie wprost: zawód operatora nie należy do łatwych, przyjemnych i zdecydowanie nie jest dla każdego. Autor od początku do końca wyjaśnia, jak trafił na to tytułowe stanowisko, przybliża owiany tajemnicą zawód, czasem chwali, częściej jednak narzeka: zły dyrektor, zły współpracownik, źli petenci, źle zorganizowane miejsce pracy, złe odgórne zarządzanie i organizacja CPR, słabe wynagrodzenie - wypalenie zawodowe czy może nieodpowiedni człowiek na nieodpowiednim miejscu? Można by zastanawiać się nad tym bez końca, lecz autor wprowadzając nas w tajniki zawodu de facto sam siebie obnaża i na siłę próbuje przekonać czytelnika do swojej osoby, przywar i zalet. Pytam tylko: po co? Jaki to miało mieć związek z zawodem operatora 112? Jaki związek również z tym charakterem pracy miało poznanie niemal całego życiorysu bohatera?
Jak dla mnie za dużo tu prywatności, za mało tego, czego oczekuje czytelnik sugerując się tytułem.
Owszem, dobrze jest poznać zakulisowe fakty z pracy operatorów, czy chociażby rekrutację na to stanowisko, warunki, w jakich przyjdzie pracować pełniąc tę niełatwą i częste nieprzyjemną rolę, lecz skoncentrowanie się na samym zawodzie (a nie na swoim prywatnym życiu), jak i przytoczenie większej ilości sytuacji z dnia codziennego operatora zdecydowanie poprawiłoby jakość przekazu, jak i samej książki, która mogła być naprawdę smacznym kąskiem, a jest co najwyżej trudnym do strawienia zakalcem.