Zrost recenzja

Zło przez całe życie, niczym cień, kroczy za człowiekiem, pozostawiając na ciele i duszy wyryte historie. Smuga ciągnie się nieprzerwanie. Trwały, niezbywalny ślad, już na zawsze. Rany, których nie można zaleczyć sączą wspomnienia. Osaczają zewsząd, zatruwając wewnętrzny świat. To co ukryte zaczyna straszyć. Toksyna zagnieżdża się w umyśle. Odciska niezatarte piętno. Powoli zapada się w sobie, niczym stopy w tężejącym betonie. Pozostaje wybrukowany plac, szczelnie pokryty stwardniałym kamieniem.

W podchełmżyńskiej wiosce zostają odnalezione zwłoki starszego mężczyzny. Bernard Gross bada przyczynę śmierci. Nie wiadomo, czy senior popełnił samobójstwo czy też został zamordowany. W toku śledztwa pojawia się coraz więcej niejasności. Komisarz musi cofnąć się do dalekiej przeszłości i dotrzeć do sekretów, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego.

Powieść niezwykle przejmująca. To więcej niż kryminał. To spojrzenie w głąb duszy ludzi otulonych samotnością, która dojrzewa miesiącami, a nawet latami. Zagubieni w gąszczu życiowych rozczarowań, pełni blizn i zrostów, które w nieskończoność jątrzą się we wnętrzu i zdaje się, że tylko śmierć może być wyzwoleniem. Niczym "troskliwy przyjaciel, który pomoże wsiąść na pokład drewnianej łodzi i powiosłuje na drugi brzeg".

Jak ja tęskniłam za tym klimatem. Miasto spowite mgłą, skrywane tajemnice i duszna atmosfera. I ta proza. Piękna, dojrzała, poruszająca. Sekrety pod przenikliwym wzrokiem komisarza wynurzają się. Osacza mrok przeszłości. Łańcuch zaistniałych zdarzeń intryguje, a pętla niepokoju zacieśnia się.

Gross kroczy wiedziony niezmąconą intuicją, swoimi szlakami, by dotrzeć do prawdy. Wokół śnieg, lodowate powietrze i szalejący wiatr, który chłosta policzki i wyciska łzy. Smuga zła ciągnie się od lat. Ludzkie dramaty wpływają na bieg życia. Na dnie duszy osadza się przeraźliwie głęboki smutek

W śledztwie jest wiele tropów, ale Bernard musi wybrać jeden, by tę mgłę niejasności rozrzedzić i podążyć właściwą drogą. Dotrzeć do tropów niezauważalnych przez innych.
Życie bohatera przesiąknięte beznadzieją porusza. Zerwane więzi z synem i próba naprawienia relacji. Demony dobijają się ciągle. Praca to jego azyl i odskocznia. Mur, za którym pielęgnuje tylko poczucie winy.

Nikt tak jak Robert Małecki nie potrafi wprowadzić czytelnika do świata wykreowanych bohaterów. Tworzy realistyczne obrazy zdarzeń, a przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Sceny z okresu II wojny światowej i dramat żydowskich kobiet powraca na kartach historii. Wybrzmiewa po latach dając poczucie beznadziei.

Fenomenalna kontynuacja Polecam bardzo!