Nie opuszczaj mnie recenzja

Książkę dostałam na urodziny. Tak się złożyło, że prosiłam o coś innego, co innego dostałam i byłab zniechęcona. Książka poleżała przez jakiś czas, a konkretnie przez kilka miesięcy. Po parokrotnym pytaniu mojej przyjaciółki: „I jak? Przeczytałaś?”, wreszcie się nad nią zlitowałam i wzięłam do ręki. Akurat jechaliśmy na wakacje, a podróż miała nam zając parę godzin. Była to jedyna książka, którą wzięłam ze sobą. Zrobiłam to nieco masochistycznie. Chciałam być pewna, że w końcu ją przeczytam. Czego się nie robi dla przyjaźni?
Kazuo Ishiguro, pisarz i scenarzysta angielski urodzony w 1954 w Nagasaki ( Japonia). Absolwent uniwersytetów Kent i East Anglia. Autor sześciu powieści m.in. „Pejzaż w kolorze sepii”, „Okruchy dnia”, „Niepocieszony” lub „Kiedy byliśmy sierotami”. Zdobywca najbardziej prestiżowych nagród literackich – Whitbread i Booker. Powieść „Nie opuszczaj mnie” zebrała entuzjastyczne opinie krytyków i czytelników.
Kathy, Ruth i Tommy uczęszczają do elitarnej szkoły z internatem – idyllicznego miejsca w sercu angielskiej prowincji. Nauczyciele kładą tutaj nacisk na twórczość artystyczną i wszelkiego rodzaju kreatywność. Żaden z uczniów nigdy nie wyjechał na ferie do rodziny. Mało tego – żadno dziecko nie zna swoich rodziców ani krewnych. Życie tam toczy się pozornie normalnym trybem. Dzieci nawiązują przyjaźnie, tworzą się pierwsze związki. Pomiędzy nimi powstają pierwsze kontakty seksualne, czasami dochodzi do konfliktów między uczniami, a nauczycielami. Stopniowo w wypadku przypadkowych napomknień i aluzji, odsłania się ponura, zarazem przerażająca tajemnica… Czy miłość, która połączy Kathy i Tommy’ego wystarczy, aby odmienić los, który od początku był im pisany?
Narracja jest trzecio osobowa. Wszystkie zdarzenia poznajemy z punktu widzenia Kathy, która czasem barwi je swoimi emocjami. Powieść, którą przytacza cechuje tło wspomnień. Cały czas podążają za nami takie emocje jak cierpienie czy poczucie starty. Kathy jest właściwie głównym bohaterem. Zaznajamia nas ze swoim życiem, abyśmy zrozumieli co wcześniejszą małą, niewinną dziewczynę, będzie czekało w przyszłości, gdy stanie się dorosłą kobietą.
Przyznam się szczerze, płakałam. Byłam na siebie zła, że nie przeczytałam książki wcześniej. Jedno muszę przyznać, moja przyjaciółka ma gust! Książka wciągała mnie stopniowo. Po kolei odsłaniające się fakty, rzucały coraz to większe światło na całokształt sytuacji. Było to świetnie doznanie, ponieważ nawet na początku, nie wiedząc co się wydarzy ani, o co dokładnie chodzi, byłam ostrożna względem, niektórych postaci. W gardle ciążyła mi gula. Cały czas doświadczałam uczucia, że chciałam powiedzieć bohaterowi „nie, nie rób tego!”, albo „uważaj!”.
Poznając ową tajemnicę przepełniło mnie niedowierzanie. Byłam zdumiona i zdruzgotana. Pierwsze pytanie jakie mnie naszło to : „Jak można robić coś takiego tym dzieciom? Przecież każdy z nas jest człowiekiem, więc dlaczego oni zachowywali się nieludzko?”. Powieść poruszyła mną do głębi. Z emocji zaczęłam nawet wyszukiwać w Internecie więcej informacji na temat omówiony w książce.
Autor w umiejętny sposób, pomiędzy pierwsze doznania bohaterów, ich zwycięstwa i porażki, wplótł coś o wiele gorszego. Mroczniejszego. Była to moja pierwsza powieść tego autora, ale jestem przekonana, że nie ostatnia. Młody czytelnik znajdzie tutaj wiele pożytecznych sentencji, a starszy wzruszy się pięknym opisem mrocznej strony życia.
Książka godna polecenia.
Moja ocena: 9/10