Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym recenzja

Pobyt w szpitalu psychiatrycznym nie jest jednaj sprawą, o której chce się głosić na wieżach? A jednaj autorka o tym napisała. I nie sądzę, że zrobiła to dla pieniędzy, bo pewnych rzeczy się nie sprzedaje. Chciałam się dowiedzieć dlaczego. Chciałam też poznać uczucia żony słynnego korespondenta wojennego. Pani Jagielska opowiada w tej książce o tym, jak to się stało, że trafiła do ośrodka leczenia stresu bojowego. Opowiada o latach czekania na męża, latach życia jego życiem. Taki cytat sobie zanotowałam:
'Przywoził z sobą różnych ludzi, ale sporo samego siebie zostawiał po tej drugiej stronie, do której ja nie miałam dostępu. Czasem miałam wrażenie, że prowadzi jakąś wymianę. Może nie robi tego dobrowolnie, ale też się jej nie przeciwstawia - dostaje opowieści, ale sporo oddaje w zastaw'.
Pani Jagielska, autorka książki, opowiada o swoim małżeństwie. Mówi o wzajemnej miłości oraz wspólnych dla niech zainteresowaniach, z których wykluczyła ją wojna, na które on jeździł i rodzina, którą ona musiała w Warszawie się zajmować. Jednocześnie wciąż ją interesowało to, co on przeżywa, jego książki, ludzie, których spotykał. I to chyba było zasadniczym motorem tego stresu bojowego, którego doznała. Mając takie same jak mąż zainteresowania, nie była w stanie nie słuchać tego, co on jej opowiadał. Z drugiej strony mając dzieci, nie była w stanie uczestniczyć w jego wojennych wyprawach. Jej życie to była praca, dzieci, meblowanie domu, zakupy, gotowanie, i chyba w tym czuła się mniej znacząca od męża. Z drugiej strony, z opowieści w książce wynika, że mąż cenił sobie jej obecność w bezpiecznej Warszawie.
Wszystko to smutne sprawy, tragedia rodzinna i tragedia jej jako osoby. Smutno było to czytać. Bo to nie było tak, że jedna strona chciała skrzywdzić drugą. Nie. Po prostu oboje chcieli mieć i dom i pasję. Przypomniała mi się koleżanka, żona prawnika. Ona nie interesuje się przestępcami, lukami w prawie, zmianami systemu sądownictwa, i dlatego cieszy się małżeństwem. Pani Jagielska mówi na początku książki, że jej małżeństwo było idealne, bo zawierało i miłość i pasję. Często mówi się, że to marzenie każdej kobiety. Okazało się, że nie tędy droga, że w harmonii domowej liczą się pieczone kurczaki i wybór przytulnej lampy do salonu, że dzielenie pasji zawodowej przeszkadza.
Ja bym takiej osobistej książki nie publikowała, ale rozumiem zamiar autorki, że książka ta pomaga innym osobom, borykającym się z trudnościami rodzinnymi.