Alicja w Krainie Zombi recenzja

Nazywam się Alicja Bell i tamtej nocy, kiedy ukończyłam szesnaście lat straciłam matkę, którą kochałam, siostrę, którą uwielbiałam, i ojca, którego nie rozumiałam do chwili, nim zrobiło się za późno. Aż do tego jednego uderzenia serce, gdy cały mój świat zawalił się, a wokół mnie powstał nowy.
Ojciec miał rację. Chodzą wśród nas potwory.”

Tak oto wita się z nami Ali Bell, tytułowa bohaterka Alicji w krainie zombi
autorstwa Geny Showalter. Jak już wiemy pewnej nocy traci rodzinę. Jej rodzice i siostra giną w wypadku samochodowym, który sama bohaterka cudem przeżywa, spowodowanym przez owe „potwory”- powód obsesji i strachu ojca dziewczyny. Do tej pory nastolatka uważała ojca za szalonego. Do tej nocy. Po powrocie do domu stara się zapomnieć o dziwnych istotach. Wmawia sobie, iż był to jedynie wymysł jej wyobraźni. Jednak mimo wszystko wciąż szuka śladów ich obecności. Szuka dowodów, czy zwariowała ona czy to świat przewrócił się do góry nogami. Jak się okazuje, „potwory” również o niej nie zapomniały.

Mam strasznie mieszane uczucia, co do tej powieści. Z jednej strony nic nie oczekiwałam, ale jak się okazało i się zawiodłam, i byłam pozytywnie zaskoczona. Po pierwsze zombie. Nie miałam wcześniej do czynienia w literaturze z zombie, ale , nie obrażając nikogo, zawsze kojarzyły mi się z czymś kiczowatym. Może to przez kiedyś tam oglądane słabe filmy z zombie w tle? Nie wiem, ale na pewno chciałam się przekonać, czy mój wstręt jest słuszny czy nie. I chyba wybrałam niewłaściwą pozycję do takiego zadania. Gena Showalter stworzyła swoje własne zombie bez ‘i’ na końcu. W tej książce są to istoty istniejące bardziej w sferze duchowej. Są to złe dusze, które chcą odzyskać to, co straciły przez śmierć- szczęście, życie, bliskich.Dlatego między innymi atakują ludzi. Nie żywią się mózgami, ale zabierają radość duszom ludzkim, zamieniając je w ten sposób w zombie. Uważam to za ciekawy pomysł, aczkolwiek autorka go zepsuła. Mam wrażenie, iż kreowała te swoje istoty, lecz w pewnym momencie przerwała i włożyła je w gnijące ciała tradycyjnych zombie. Droga na skróty? Chęć przyciągnięcia wielbicieli tradycyjnych zombie? Nie wiem. Może chodziło o przekazanie jakiejś wartości? Gdy osoba została ugryziona, w jej duszę wkradało się zło- chciała niszczyć, zabijać. Może chodziło o niszczenie zła w nas samych? Jeszcze raz nie wiem. Ale z pewnością, jeżeli chciała nam coś przekazać, to opakowanie nie pasuje nam teraz do wnętrza podarunku.

Teraz drugi powód, dlaczego sięgnęłam po tę pozycję. Jak pewnie wiele osób jestem wielbicielką „Alicji w krainie czarów” Lewisa Carrolla i liczyłam na odświeżenie samego dzieła, jak i motywów. Szukałam analogii, lecz jedyne co łączy klasyk z tworem Geny Showalter jest: imię głównej bohaterki, królik (w tym wypadku jest to chmura, której sposób powstawania i cel wydaje mi się dziwny i dość groteskowy) i ewentualnie fakt, iż Alicja wkracza w nowy, nieznany świat (tu w przenośnym znaczeniu).

Czas na plusy. Książka wciąga, styl jest lekki i szybko brnie się przez kolejne rozdziały. Autorka dość skomplikowała wyjaśnienia i teorie na temat zjawiska zombie i wszystkiego, co tam się dzieje. Miałam wrażenie, iż kartki książki z tymi fragmentami pokrywa kalka i dociera do mnie jedynie część informacji. Poza tym styl pisania bez zarzutów. Akcja nie zwalnia ani na moment. Jest parę interesujących zwrotów akcji, które nas zaskoczą. Co ciekawe główni bohaterowie nie mają tylko jednego wroga w postaci zombie. Co do postaci. Polubiłam główną bohaterkę. Jest oczywiście niezwykle ładna, jak to teraz bywa, ale ma swoje humory, nie jest potulna; sprzeciwia się innym i robi to, co ona uważa za słuszne. Odznacza się odwagą i lojalnością oraz humorem. Bez urazy, ale jeszcze większą sympatią obdarzyłam jej najlepszą przyjaciółkę Kat, która również ma swoją tajemnicę bardziej ludzkiej natury. Nie spotkałam jeszcze tak pozytywnej i prawdziwej postaci. Wierna wobec Ali i wobec samej siebie dosłownie promieniuje światłem odstraszającym mrok, smutek i strach nieustannie towarzyszący bohaterom. Mamy oczywiście też męskiego protagonistę, który zawróci Ali w głowie. Z tego co wiem, to Gena Showalter specjalizuje się w romansach i widać to w tej powieści. Wątek romantyczny przeplata się z wątkiem głównym. Czasem odnosiłam wrażenie, iż walczą o władzę nad fabuła. Ja osobiście preferuję akcję od romansu, ale wytrzymałam. Skoro ja to zrobiłam, to mi podobni dadzą radę.

Ostatecznie podsumowując książka podobała mi się bardziej niż chciałabym przyznać. Wszystko dzięki akcji. Książkę polecam wielbicielom konwencji paranormal romance, osobom szukającym czegoś nowego i lekkiego. Jeżeli uwielbiasz dzieło Lewisa Carrolla nie odradzam stanowczo, lecz ostrzegam, iż nie znajdziesz tam tego, czego szukasz. Ja czuję nieodpartą chęć sięgnięcia po kolejny tom. Chyba wiem, co może się wydarzyć, lecz nie chcę się na razie dzielić swoimi przemyśleniami.