Żółty dom. Wspomnienia recenzja

Dom. Taki budynek. Z drewna lub betonu, czasem z gliny. Miejsce gdzie śpimy, jemy, uczymy się, wypoczywamy, myjemy. Czasem bogato zdobiony, czasem rudera. Ale oprócz szkieletu drewnianego lub metalowego powleczonego jakimś materiałem budowlanym jest to też miejsce, które kształtuje naszą wyobraźnię, głowę, nasz wewnętrzny szkielet, ten emocjonalny.

Dom to wspólne tajemnice, nigdy niepowtórzone sekrety rodzinne, wstyd, upokorzenie ale i radość, miłość, szczęście. Do momentu aż tego miejsca nie utracimy, właściwie bierzemy za pewnik, że po pracy lub szkole obieramy azymut na dom i do niego się udajemy. Nie zdajemy sobie sprawy jaki wpływ na nasze decyzje i zachowania ma wszystko to co w domu się dzieje. To co tam słyszymy, widzimy, czym nasiąkamy. I niezależnie od tego czy w środku dzieje się dobrze czy źle, po latach widok tego budynku wywołuje emocje.

Żółty Dom to osobiste wspomnienia autorki. Przenosimy się do biednych przedmieść Nowego Orleanu, tego przed i po Katrinie. Co prawda sam huragan nie jest w centrum tych wspomnień aczkolwiek to wydarzenie określiło historię domu i domowników.
Sarah M. Broom wiedziała jak książkę napisać a ja wiedziałam jak ją przeczytać. Atrakcyjnie literacko zbudowana prawdziwa historia rodziny. Autorka bez potrzeby wzbudzania w nas empatii ale za sprawą lekkiego pióra i autentyczności swej postaci, wzbudza w nas sympatię.

Wszystko o czym pisze autorka- o biedocie, o rasizmie o niewydajności rządu wobec poszkodowanych jest napisane z klasą, delikatnie, obiektywnie i spokojnie. Młoda, wykształcona, silna dziewczyna nie potrzebuje silnych przymiotników ani wielkich liter by mówić o rzeczach ważnych. Opisała po prostu historię swojego domu, który jest genialną analogią wielu czarnoskórych żyć w Luizjanie. Przepiękna książka.

Polecam też serdecznie wywiady z autorką na You Tube. Jest piękną kobietą, która ma niezwykle obrazowy dar opowiadania, uwodzi też głosem. Jestem w jakimś sensie nią zafascynowana. Czytajcie, oglądajcie i słuchajcie :)